ΑΝΔΡΑΣ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΝΥΦΙΚΟ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ !
Πριν από 1 ημέρα
"Αυτή η πολιτική κοινωνία προς την οποία άγεται απο την κοινωνικότητά του ο άνθρωπος στηρίζεται σε ισχυρούς θεσμούς, όπως το δίκαιον και μάλιστα το πολιτικόν δίκαιον, που αναφέρεται, κατά τον φιλόσοφο,
«επί κοινωνών βίου προς το είναι αυτάρκειαν ελευθέρων και ίσων»[6].
Διά του πολιτικού δικαίου, όπως το ορίζει ο Αριστοτέλης, διασφαλίζονται οι δύο δημοκρατικές αξίες της ελευθερίας και της ισότητος."
........
«Τίποτα δεν οφείλεται σε απαράβατους φυσικούς νόμους. Όλα είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων αποφάσεων και ανθρώπινων θεσμών» Νόαμ Τσόμσκι.
( Σπίθας, Πολιτική κοινωνία)
"Memento" . ταινία των :
Christophen Nolan, Jonathen Nolan. Πρωτ: Cuy Pearce - Anne Moss.
Μετά απ' την δολοφονία της γυναίκας του και τον σοβαρό τραυματισμό του ιδίου, ο πρωταγωνιστής μας, συνέρχεται στο νοσοκομείο. Είχαν πέσει θύματα μιας επίθεσης από έναν διαρρήκτη. Τυχαίο το γεγονός ή μήπως προμελετημένο;
Το τραγικό γεγονός δεν τελειώνει εδώ. Τώρα θα έχει να αντιμετωπίσει και τις απρόβλεπτες συνέπειες του τυχαίου(;) συμβάντος που θα καθορίσει ανεπανόρθωτα την ζωή του από εδώ και στο εξής. Τα 15λέπτα κενά στην μνήμη του,θα τον συνοδεύουν, συνεχώς, στην προσπάθεια να εκδικηθεί για το θάνατο του αγαπημένου του προσώπου.
Ένα αριστουργηματικό φίλμ που ξεφεύγει απο τα στενά όρια ενός αστυνομικού θρίλερ ή ενός απλού φίλμ- νουάρ. Έτσι, δυστυχώς, το χαρακτήρισαν, βιαστικά μάλλον, οι κριτικοί των ταινιών κινηματογράφου!
Ο πρωταγωνιστής, Γκάις Πήρς, αρχίζει να αναζητά τον δολοφόνο της γυναίκας του.
Η παράξενη, όμως, "ασθένειά" του, αυτή η ξαφνική , συμπτωματική και περιοδική αμνησία, δεν του επιτρέπει, παρά να αντιλαμβάνεται και νάχει επίγνωση του "κόσμου", των γεγονότων και των καταστάσεων για 15λεπτά. Δεκαπέντε λεπτά επίγνωσης, εγρήγορσης και μετά το απόλυτο κενό. !! Μετά ξεχνά τα πάντα..
Ποιός είναι , που βρίσκεται, ποιοί οι φίλοι του και ποιοί οι "εχθροί του";
Κάνοντας χρήση μιας συνηθισμένης κινηματογραφικής θεματολογίας, ο Νόλαν, στην ουσία πραγματεύεται την διαρκή και αγωνιώδη πάλη του "αιώνιου ανθρώπου", με τον εαυτό του. Μέ ένα συνεχές φλάς- μπάκ απο "ασύνδετα" 15λέπτα και με συνεχείς εναλλαγές εξελίσσεται η ταινία μας.
Ο πρωταγωνιστής σε μιά διαρκή αναζήτηση του δολοφόνου, μα και του "εαυτού" του, ταυτόχρονα.
Στην προσπάθειά του αυτή, ο ήρωας μας παλεύει συνεχώς με το άγνωστο. "Άγνωστες" οι προθέσεις των διπλανών του.
Φίλοι ή κακοί, άραγε ; Γνωστοί του ή άγνωστοι, που έχουν άλλα σχέδια από τα δικά του; Οι δικές του προθέσεις ;
Ανά 15λεπτο, άγνωστες και αυτές.
Απο την θέση του "τιμωρού", περνά σε κλάσμα δευτερολέπτου, απέναντι, στην άλλη θέση, αυτήν του θύματος και του παραπλανημένου!
Όλη η θεματολογία, "φωτογραφίζεται" σε μια έξυπνη και ευρηματική σκηνή, 15 λεπτών! Εκείνη, στην οποία, ο "ήρωας" τρέχοντας παράλληλα σε σειρά παρκαρισμένων αυτοκινήτων, έχοντας απ' την άλλη πλευρά τον "εχθρό" αλληλοπυροβολούνται και τρέχουν και οι δυό προς την ίδια κατεύθυνση και...ξαφνικά, να που τελειώνουν τα 15 λεπτά!
Σταματά, με το πιστόλι στο χέρι, βλέπει τον "άλλο" απέναντί του.
Τώρα, τι θέλει, τι ζητά και τι πρέπει να κάνει ; Τι συμβαίνει, άραγε;
Ξέχασε, πάλι, ποιός καταδιώκει ποιόν; Το όνομά του; Ποιό είναι και " τι ψάχνει";
Σαφής η "θέση" του σκηνοθέτη και δημιουργού της ταινίας.
Ένας άνθρωπος, ο "ήρωας" μας, κινείται με μυαλό "15λεπτο" και με ανεπτυγμένο ένστικτο, αφού αναμνήσεις δεν υπάρχουν , ούτε εμπειρία (θυμίζει: "Σιντάρτα" και το " ο Λύκος της στέπας" του Έσσεν ).
Προσέξτε την αναλογία δεν είναι καθόλου τυχαία, βέβαια.
"15 λεπτά μυαλού/ανεπτυγμένο ένστικτο". Θυμόμαστε την σχέση συνειδητού προς το ποσυνείδητο ( 1/10).
Το μυαλό υποχρεούται να κινείται και να επιλέγει με ταχύτητα και είναι υποχρεωμένο να δράσει, να αφομειώσει και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες, τάχιστα. Μετά, παίρνει την θέση του και ενεργεί το "φιλτραρισμένο" ένστικτο"και τούμπαλιν.
Φινάλε αντάξιο για υποψιάσμένους θεατές, αφού ξεφεύγει απο την παγίδα του "χάπιεντ". Θύματα - θύτες και καλοί -κακοί, τυλιγμένοι στο σκοτάδι αναζητούν την λύτρωση αγνοώντας τις προθέσεις των εκάστοτε συνοδοιπόρων τους .
Ακόμη και τις δικές τους, αλίμονο.
( Έτσι το είδε ο Σπίθας )
Ο πρωταγωνιστής, Γκάις Πήρς, αρχίζει να αναζητά τον δολοφόνο της γυναίκας του.
Η παράξενη, όμως, "ασθένειά" του, αυτή η ξαφνική , συμπτωματική και περιοδική αμνησία, δεν του επιτρέπει, παρά να αντιλαμβάνεται και νάχει επίγνωση του "κόσμου", των γεγονότων και των καταστάσεων για 15λεπτά. Δεκαπέντε λεπτά επίγνωσης, εγρήγορσης και μετά το απόλυτο κενό. !! Μετά ξεχνά τα πάντα..
Ποιός είναι , που βρίσκεται, ποιοί οι φίλοι του και ποιοί οι "εχθροί του";
Κάνοντας χρήση μιας συνηθισμένης κινηματογραφικής θεματολογίας, ο Νόλαν, στην ουσία πραγματεύεται την διαρκή και αγωνιώδη πάλη του "αιώνιου ανθρώπου", με τον εαυτό του. Μέ ένα συνεχές φλάς- μπάκ απο "ασύνδετα" 15λέπτα και με συνεχείς εναλλαγές εξελίσσεται η ταινία μας.
Ο πρωταγωνιστής σε μιά διαρκή αναζήτηση του δολοφόνου, μα και του "εαυτού" του, ταυτόχρονα.
Στην προσπάθειά του αυτή, ο ήρωας μας παλεύει συνεχώς με το άγνωστο. "Άγνωστες" οι προθέσεις των διπλανών του.
Φίλοι ή κακοί, άραγε ; Γνωστοί του ή άγνωστοι, που έχουν άλλα σχέδια από τα δικά του; Οι δικές του προθέσεις ;
Ανά 15λεπτο, άγνωστες και αυτές.
Απο την θέση του "τιμωρού", περνά σε κλάσμα δευτερολέπτου, απέναντι, στην άλλη θέση, αυτήν του θύματος και του παραπλανημένου!
Όλη η θεματολογία, "φωτογραφίζεται" σε μια έξυπνη και ευρηματική σκηνή, 15 λεπτών! Εκείνη, στην οποία, ο "ήρωας" τρέχοντας παράλληλα σε σειρά παρκαρισμένων αυτοκινήτων, έχοντας απ' την άλλη πλευρά τον "εχθρό" αλληλοπυροβολούνται και τρέχουν και οι δυό προς την ίδια κατεύθυνση και...ξαφνικά, να που τελειώνουν τα 15 λεπτά!
Σταματά, με το πιστόλι στο χέρι, βλέπει τον "άλλο" απέναντί του.
Τώρα, τι θέλει, τι ζητά και τι πρέπει να κάνει ; Τι συμβαίνει, άραγε;
Ξέχασε, πάλι, ποιός καταδιώκει ποιόν; Το όνομά του; Ποιό είναι και " τι ψάχνει";
Σαφής η "θέση" του σκηνοθέτη και δημιουργού της ταινίας.
Ένας άνθρωπος, ο "ήρωας" μας, κινείται με μυαλό "15λεπτο" και με ανεπτυγμένο ένστικτο, αφού αναμνήσεις δεν υπάρχουν , ούτε εμπειρία (θυμίζει: "Σιντάρτα" και το " ο Λύκος της στέπας" του Έσσεν ).
Προσέξτε την αναλογία δεν είναι καθόλου τυχαία, βέβαια.
"15 λεπτά μυαλού/ανεπτυγμένο ένστικτο". Θυμόμαστε την σχέση συνειδητού προς το ποσυνείδητο ( 1/10).
Το μυαλό υποχρεούται να κινείται και να επιλέγει με ταχύτητα και είναι υποχρεωμένο να δράσει, να αφομειώσει και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες, τάχιστα. Μετά, παίρνει την θέση του και ενεργεί το "φιλτραρισμένο" ένστικτο"και τούμπαλιν.
Φινάλε αντάξιο για υποψιάσμένους θεατές, αφού ξεφεύγει απο την παγίδα του "χάπιεντ". Θύματα - θύτες και καλοί -κακοί, τυλιγμένοι στο σκοτάδι αναζητούν την λύτρωση αγνοώντας τις προθέσεις των εκάστοτε συνοδοιπόρων τους .
Ακόμη και τις δικές τους, αλίμονο.
( Έτσι το είδε ο Σπίθας )
Εν αρχή ην ο λόγος και μετά ακολουθούν οι... ποδοσφαιρικές διαδρομές.
Περίπου 40 χρόνια και το ποδόσφαιρο, εξακολουθεί να είναι μία από τις μεγάλες μου αγάπες.
"Ποιός παλιάνθρωπος- θέλω να ξέρω- ανακάλυψε την μπάλα και δεν πας να διαβάσεις" (λόγια της μητέρας μου..)
Η ελληνική ομάδα είχε , εκείνη την εποχή, τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ταλέντα: Δομάζος, Παπαϊωάννου, Σιδέρης, Κούδας, Μποτίνος, Οικονομόπουλος, Καμάρας.
Μεγάλη νίκη επί της σπουδαίας Πορτογαλίας του Εουσέμπιο με 4-2 και 2-2 στην Πορτογαλία, αφού προηγηθήκαμε 2-0 και ισοφαρισθήκαμε στο τελευταίο 10λεπτο!
Με τ'αυτί στο ραδιόφωνο.
Την πρόκριση πήρε η Ρουμανία με τον Ντουμιτρέσκου να σκοράρει δύο φορές εναντίον μας , Ελλάδα- Ρουμανία 2-2 .
Ρουμανία- Ελλάδα 1-1 , ενώ θέλαμε μόνο νίκη, στο τελευταίο αυτό παιχνίδι.
Η πρόκριση, χάθηκε στην Αθήνα, μετά τον αποκλεισμό του Μίμη Δομάζου από τον τότε προπονητή, τον Νταν Γεωργιάδη. Αιτία ένας άγριος τσακωμός, μεταξύ τους, στις παραμονές του αγώνα. Ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του προπονητή, μας στέρησε την πρόκριση..
Περίπου 40 χρόνια και το ποδόσφαιρο, εξακολουθεί να είναι μία από τις μεγάλες μου αγάπες.
"Ποιός παλιάνθρωπος- θέλω να ξέρω- ανακάλυψε την μπάλα και δεν πας να διαβάσεις" (λόγια της μητέρας μου..)
Προκριματικά- Ελλάδα:
Η ελληνική ομάδα είχε , εκείνη την εποχή, τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ταλέντα: Δομάζος, Παπαϊωάννου, Σιδέρης, Κούδας, Μποτίνος, Οικονομόπουλος, Καμάρας.
Μεγάλη νίκη επί της σπουδαίας Πορτογαλίας του Εουσέμπιο με 4-2 και 2-2 στην Πορτογαλία, αφού προηγηθήκαμε 2-0 και ισοφαρισθήκαμε στο τελευταίο 10λεπτο!
Με τ'αυτί στο ραδιόφωνο.
Την πρόκριση πήρε η Ρουμανία με τον Ντουμιτρέσκου να σκοράρει δύο φορές εναντίον μας , Ελλάδα- Ρουμανία 2-2 .
Ρουμανία- Ελλάδα 1-1 , ενώ θέλαμε μόνο νίκη, στο τελευταίο αυτό παιχνίδι.
Η πρόκριση, χάθηκε στην Αθήνα, μετά τον αποκλεισμό του Μίμη Δομάζου από τον τότε προπονητή, τον Νταν Γεωργιάδη. Αιτία ένας άγριος τσακωμός, μεταξύ τους, στις παραμονές του αγώνα. Ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του προπονητή, μας στέρησε την πρόκριση..
1970: ΜΕΞΙΚΟ
Η τηλεόραση, τότε, ήταν προνομιακό είδος. Όσοι τυχεροί την είχαν, τότε, ήταν "υποχρεωμένοι" να δεχτούν και τους γείτονες.
Ώστε να δουν - για πρώτη φορά στην ελλάδα- το μεγάλο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό γεγονός.
- Η Αγγλία: είχε κερδίσει το προηγούμενο κύπελο και πήγε στο Μέξικο με πολλές ελπίδες.
Γκόρντον Μπάνκς, (μεγάλος τερματοφύλακας, ο "κινέζος"), Mπόμπυ Τσάρλτον, Αλαν Μπολ, Μπόμπυ Μουρ,
- Η Γερμανία, είχε μεγάλα αστέρια: Γκερντ Μύλλερ, Φραντς Μπεκενμπάουερ, Νέτσερ, Ούβε Ζέελερ.
- Η Βραζιλία: Η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, όπως λέγεται.
Πελέ, Ριβελίνο, Ζέρσον, Τοστάο, Ζαίρζίνιο, Ζέρσον, Κάρλος Αλμπέρτο...
- Ιταλία: Φακέτι, Τζοφ, Μπονινσένια (ο "Μπόμπο") Ριβέρα, Ματσόλα, Τζίτζι Ρίβα.
Το Περού, είχε την ατραξιόν, τον Κουμπίλια (δεξί εξτρεμ με κοιλίτσα και η μπάλα στην γραμμή με ταχύτητα σπρίντερ και ασταμάτητος!)
Αξέχαστο ματς ο ημιτελικός: Ιταλία - Γερμανία 4-3, στην παράταση, και ήταν το πρώτο μου, ποδοσφαιρικό μεταμεσονύχτιο ματς..
Στον προηγούμενο αγώνα η Γερμανία είχε αποκλείσει την Αγγλία με 3-2 και αφού έχανε με 2-0 !
Η Γερμανία ήθελε να πάρει την ρεβάνς από τους Άγγλους.!
Ο τελικός του Μουντιάλ που έγινε το 1966 στην Αγγλία είχε σημαδευτεί από ένα γκολ που δεν μάθαμε, ποτέ, αν μπήκε: "πέρασε ή δεν πέρασε την γραμμή "
(1966: Αγγλία- Γερμανία 4-2 στην παράταση.)
Αξέχαστη στιγμή:
Η απόκρουση του Μπάνκς στην κεφαλιά του Πελέ..
χαρακτηρίστηκε ως η απόκρουση του αιώνα.
Στον τελικό, η Βραζιλία χόρευε σάμπα και νίκησε με 4-1 την Ιταλία.
1974: ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Κυριαρχούσε στην Ευρώπη η μεγάλη των Ολλανδών εποχή: Άγιαξ και Κρόϊφ.
- Μεγάλη έκπληξη η Πολωνία του Γκόρσκι. Έφτασε στους τέσσερις με μεγάλο αστέρι της τον Λάτο και τους Ντέϊνα, Σάρμαχ, Γκάντοχα και με τον Γκόργκον στην άμυνα. Ο πορτιέρο Τομασέφσκι ενέπνεε εγγύηση στην ομάδα.
Η Πολωνία είχε πάρει την πρόκριση αποκλείοντας την Αγγλία στα προκριματικά.
Το 0-0 μέσα στο Γουέμπλευ, έχει μείνει στην ιστορία μετά από τις εκπληκτικές αποκρούσεις του μεγάλου τερματοφύλακα Τομασέφσκι.
- Η χειρότερη Βραζιλία, όλων των εποχών αποκλείστηκε με 2-0 από την Ολλανδία του Ρίνους Μίχελς και των Κρόϊφ, Νέεσκενς, Ρούντι Κρολ, Βαν Χάνεγκεμ, Τζόνυ Ρεπ..
- Μεγάλη έκπληξη η Πολωνία του Γκόρσκι. Έφτασε στους τέσσερις με μεγάλο αστέρι της τον Λάτο και τους Ντέϊνα, Σάρμαχ, Γκάντοχα και με τον Γκόργκον στην άμυνα. Ο πορτιέρο Τομασέφσκι ενέπνεε εγγύηση στην ομάδα.
Η Πολωνία είχε πάρει την πρόκριση αποκλείοντας την Αγγλία στα προκριματικά.
Το 0-0 μέσα στο Γουέμπλευ, έχει μείνει στην ιστορία μετά από τις εκπληκτικές αποκρούσεις του μεγάλου τερματοφύλακα Τομασέφσκι.
- Η χειρότερη Βραζιλία, όλων των εποχών αποκλείστηκε με 2-0 από την Ολλανδία του Ρίνους Μίχελς και των Κρόϊφ, Νέεσκενς, Ρούντι Κρολ, Βαν Χάνεγκεμ, Τζόνυ Ρεπ..
Τελικός: Γερμανία - Ολλανδία 2-1.
Οι Ζεπ Μάγερ, Πολ Μπράιντερ, Ράινερ Μπόνοφ, Όβερατ, Μπεκενμπάουερ, Μύλλερ, κατάφεραν να ανατρέψουν το 0-1 ( στο πρώτο λεπτό του αγώνα και χωρίς να ακουμπήσουν, καν την μπάλα οι Γερμανοί..!) και να πάρουν το κύπελο από την καλύτερη Ολλανδία όλων των εποχών ( Κρολ, Νέεσκενς, Ρένζεμπρικ, Κρόϊφ, Ρεπ..)
Μεγάλη στεναχώρια ( το θεώρησα απίστευτο και αδικία)
1978: ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Το 1978 το Μουντιάλ θα γίνει, στην Αργεντινή, παρά τις αρχικές αντιδράσεις της ΦΙΦΑ. Το 1976, ο Χόρχε Βιντέλα με πραξικόπημα είχε ανατρέψει την Ισαβέλλα Περόν ( ο Περόν είχε πεθάνει το 1974) . Οι αντιδράσεις κάμφθηκαν, εκτός μιας.
Ο Γιόχαν Κρόϊφ, αρνήθηκε να συμμετάσχει στην αποστολή της Ολλανδίας και να παίξει στην χώρα του δικτάτορα Βιντέλα.
Οι "ιπτάμενοι Ολλανδοί", παρότι θα έπαιζαν χωρίς το μεγάλο τους αστέρι με το νούμερο "14", φιλοδοξούσαν να φτάσουν στον τελικό και να διεκδικήσουν την κούπα για δεύτερη συνεχόμενη φορά στην έδρα της διοργανώτριας χώρας, όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια.
Η Ουγγαρία είχε πολύ καλή ομάδα και δύο νέα μεγάλα ταλέντα, τον Νίλαζι και τον Τόροτσικ και ήθελε να πρωταγωνιστήσει, 'όπως παλιά.
Κληρώθηκε στο ίδιο όμιλο με την διοργανώτρια χώρα, την Αργεντινή και έχασε με 2-1, αφού απεβλήθησαν και οι δύο καλύτεροι παίκτες της, ο Νίλαζι και ο Τόροτσικ και ενώ είχε προηγηθεί με 1-0.
Το μήνυμα είχε δοθεί, στον πρώτο αγώνα και όλοι κατάλαβαν την συνέχεια..
Στην Αθήνα, σε θερινό σινεμά, παιζόταν το έργο "Ο Ταξιτζής" με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, εκείνη την ίδια ώρα που η Σκοτία κέρδιζε στα προκριματικά με 3-2 την Ολλανδία με γκολ του σπουδαίου Κένι Νταγκλίς και του Άρτσι Γκέμιλ.
Η βολίδα του Ρεπ από τα 40 μέτρα, που έκανε το 3-1, σε 3-2 δεν είχε συνέχεια..
(η συνέχεια..)
Η Ολλανδία, όμως πέρασε ,αφού νίκησε το Περού του διαμόνιου Κουμπίγιας και έφτασε στον τελικό.
Η Ιταλία του Μπέτεγκα και του Ρόσι, καθως και η Βραζιλία του Μπατίστα, του Σερέζο και του Ζίκο, δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την ομάδα της Αργεντινής και τα παρασκήνια.
Η Γερμανία του Ρουμενίγκε είχε αποκλειστεί, μετά από την ήττα με 3-2 από την Αυστρία του Κρανκλ και του Προχάσκα.
Οι Αυστριακοί, μόλις, είχαν κάνει μία από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία τους!!
Έτσι ο Μενότι με μια πλειάδα αστεριών, όπως ο Μάριο Κέμπες, ο Πασαρέλα, ο Ταραντίνι, ο Λούκε, ο Αρντίλες και ο Μπερτόνι (εκπληκτικοί παίκτες) θα έφτανε στον τελικό με αντίπαλο - ποιόν άλλον- την Ολλανδία του Ρέζενμπρικ, πλέον. Συμπαραστάτες του οι αδελφοί Φαν ντε Κέρκοφ, ο Άρι Χάαν, ο Νέσκενς, ο Κρολ και ο Ρεπ.
Αυτό έγινε γιατί υπήρχαν δύο όμιλοι και στο τελικό θα έπαιζαν οι δύο πρώτοι των ομίλων. !!
Η Βραζιλία, χωρίς να χάσει, αφού στο ντέρμπυ ήρθε 0-0 με την Αργεντινή, αλλά το 6-0 της Αργεντινής επί του Περού, θα την στείλει να παίξει στον μικρό τελικό λόγω της χειρότερης διαφοράς τερμάτων..!
1ος όμιλος : Αργεντινή 5, Βραζιλία 5, Πολωνία 2, Περού 0.
2ος όμιλος : Ολλανδία 5, Ιταλία 3, Γερμανία 2, Αυστρία 2.
Μικρός τελικός: Βραζιλία - Ιταλία 2-1
Στον μεγάλο τελικό το σκορ ήταν 1-1 και το δοκάρι ήταν κι'αυτό εμπόδιο στην άτυχη Ολλανδία. Στο 90' λεπτό ήρθε να πει όχι στον αρχηγό Ρέζενμπρινκ που "σημάδεψε" με σουτ το δεξί δοκάρι του Φιλιόλ αντί για τα δίχτυα.
Το ματς πήγε στην παράταση και τα γκολ του Κέμπες και του Μπερτόνι έκαναν το ταμπλό να γράψει.
Μεγάλη στεναχώρια ( το θεώρησα απίστευτο και αδικία)
1978: ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Το 1978 το Μουντιάλ θα γίνει, στην Αργεντινή, παρά τις αρχικές αντιδράσεις της ΦΙΦΑ. Το 1976, ο Χόρχε Βιντέλα με πραξικόπημα είχε ανατρέψει την Ισαβέλλα Περόν ( ο Περόν είχε πεθάνει το 1974) . Οι αντιδράσεις κάμφθηκαν, εκτός μιας.
Ο Γιόχαν Κρόϊφ, αρνήθηκε να συμμετάσχει στην αποστολή της Ολλανδίας και να παίξει στην χώρα του δικτάτορα Βιντέλα.
Οι "ιπτάμενοι Ολλανδοί", παρότι θα έπαιζαν χωρίς το μεγάλο τους αστέρι με το νούμερο "14", φιλοδοξούσαν να φτάσουν στον τελικό και να διεκδικήσουν την κούπα για δεύτερη συνεχόμενη φορά στην έδρα της διοργανώτριας χώρας, όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια.
Η Ουγγαρία είχε πολύ καλή ομάδα και δύο νέα μεγάλα ταλέντα, τον Νίλαζι και τον Τόροτσικ και ήθελε να πρωταγωνιστήσει, 'όπως παλιά.
Κληρώθηκε στο ίδιο όμιλο με την διοργανώτρια χώρα, την Αργεντινή και έχασε με 2-1, αφού απεβλήθησαν και οι δύο καλύτεροι παίκτες της, ο Νίλαζι και ο Τόροτσικ και ενώ είχε προηγηθεί με 1-0.
Το μήνυμα είχε δοθεί, στον πρώτο αγώνα και όλοι κατάλαβαν την συνέχεια..
Το κύπελο έπρεπε να το πάρει, πάση θυσία, η Αργεντινή..
( του Βιντέλα)
( του Βιντέλα)
Στην Αθήνα, σε θερινό σινεμά, παιζόταν το έργο "Ο Ταξιτζής" με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, εκείνη την ίδια ώρα που η Σκοτία κέρδιζε στα προκριματικά με 3-2 την Ολλανδία με γκολ του σπουδαίου Κένι Νταγκλίς και του Άρτσι Γκέμιλ.
Η βολίδα του Ρεπ από τα 40 μέτρα, που έκανε το 3-1, σε 3-2 δεν είχε συνέχεια..
(η συνέχεια..)
Η Ολλανδία, όμως πέρασε ,αφού νίκησε το Περού του διαμόνιου Κουμπίγιας και έφτασε στον τελικό.
Η Ιταλία του Μπέτεγκα και του Ρόσι, καθως και η Βραζιλία του Μπατίστα, του Σερέζο και του Ζίκο, δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την ομάδα της Αργεντινής και τα παρασκήνια.
Η Γερμανία του Ρουμενίγκε είχε αποκλειστεί, μετά από την ήττα με 3-2 από την Αυστρία του Κρανκλ και του Προχάσκα.
Οι Αυστριακοί, μόλις, είχαν κάνει μία από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία τους!!
Έτσι ο Μενότι με μια πλειάδα αστεριών, όπως ο Μάριο Κέμπες, ο Πασαρέλα, ο Ταραντίνι, ο Λούκε, ο Αρντίλες και ο Μπερτόνι (εκπληκτικοί παίκτες) θα έφτανε στον τελικό με αντίπαλο - ποιόν άλλον- την Ολλανδία του Ρέζενμπρικ, πλέον. Συμπαραστάτες του οι αδελφοί Φαν ντε Κέρκοφ, ο Άρι Χάαν, ο Νέσκενς, ο Κρολ και ο Ρεπ.
Αυτό έγινε γιατί υπήρχαν δύο όμιλοι και στο τελικό θα έπαιζαν οι δύο πρώτοι των ομίλων. !!
Η Βραζιλία, χωρίς να χάσει, αφού στο ντέρμπυ ήρθε 0-0 με την Αργεντινή, αλλά το 6-0 της Αργεντινής επί του Περού, θα την στείλει να παίξει στον μικρό τελικό λόγω της χειρότερης διαφοράς τερμάτων..!
1ος όμιλος : Αργεντινή 5, Βραζιλία 5, Πολωνία 2, Περού 0.
2ος όμιλος : Ολλανδία 5, Ιταλία 3, Γερμανία 2, Αυστρία 2.
Μικρός τελικός: Βραζιλία - Ιταλία 2-1
Στον μεγάλο τελικό το σκορ ήταν 1-1 και το δοκάρι ήταν κι'αυτό εμπόδιο στην άτυχη Ολλανδία. Στο 90' λεπτό ήρθε να πει όχι στον αρχηγό Ρέζενμπρινκ που "σημάδεψε" με σουτ το δεξί δοκάρι του Φιλιόλ αντί για τα δίχτυα.
Το ματς πήγε στην παράταση και τα γκολ του Κέμπες και του Μπερτόνι έκαναν το ταμπλό να γράψει.
Τελικός: Αργεντινή - Ολλανδία 3- 1
" η απόκλιση ανάμεσα στο κοινωνικά και στα ατομικά δικαιώματα μας, αυτά ορίζουν και αναδεικνύουν το ζήτημα της ηθικής σε κάθε εποχή."
Η αξιοπιστία του λόγου και των πράξεων μας καθορίζονται, σε μεγάλο βαθμό , από το βασικό μέγεθος της ηθικής.
Το μέγεθος της ηθικής αποτελεί την συνισταμένη κοινωνιολογικών εννοιών, όπως: Δίκαιον, αίσθημα ευθύνης, παρρησία, ήθος, την ατομική αλλά και συλλογική συνείδηση ( ατομο και κοινωνική συνείδηση.)
Το σύστημα, δηλαδή, των αξιακών μας αρχών.
Ισχυρίζομαι, ότι δεν αποτελεί ένα μετρήσιμο μέγεθος, ούτε βέβαια μια αμετάβλητη σταθερά από κανονιστικούς όρους και νόμους. Οι κανονιστικοί κοινωνικοί όροι που είναι αναγκαίοι, αφενός, δεν ενσαρκώνουν την πλήρη διάσταση και το εύρος του όρου "ηθική", αφετέρου.
Απαιτείται μια ευρύτερη αντίληψη κοινωνικής και συλλογικής συνειδητότητας, τέτοιας που μας δίνει, εκείνη η ανεπτυγμένη και εκπαιδευμένη ικανότητα, που προέρχεται μέσα από συνεχείς επαναπροσδιορισμούς και αναζητήσεις.
Έπαναδιατυπώνουμε την 'εννοια της ηθικής μας, ανάλογα και σύμφωνα με τις κοινωνικές αλλαγές και τα σύγχρονα κοινωνικά προτάγματα, που μέρος τους είμαστε και αναπόστατοι ιμάντες του, ταυτόχρονα.
Το "συνευρίσκομαι", "συνδιαλέγομαι", "συναποφασίζω" και "συνλειτουργώ" , είναι οι απαραίτητες κοινωνικές συνθήκες, που προάγουν τον διάλογο, την συλλογικότητα, την κοινωνία και τους πολίτες. Δεν είναι, ταυτόχρονα, όμως, επ΄ουδενί, αρκετές, μα ούτε και οι μοναδικές σταθερές που θα επιβεβαιώσουν και θα επικυρώσουν την "αξιοπιστία ενός λόγου".
Η ελευθερία στην έφραση και στην γνώμη μας, όπως και η αξιοπιστία του λόγου, δεν ποσοστικοποιείται και δεν συμψηφίζεται. Είναι θεμελιώδες δικαίωμα και υποχρέωσή μας, μαζί.
Δεν κρίνεται, αλλά ούτε επικυρώνεται από τους όποιους, κοινωνικούς και πλειοψηφικούς συσχετισμούς. Αυτό αποτελεί και το θεμελιώδες ηθικό πρόβλημα.
Δηλαδή η απόκλιση ανάμεσα στο κοινωνικά και στα ατομικά δικαιώματα μας, αυτά ορίζουν και αναδεικνύουν το ζήτημα της ηθικής σε κάθε εποχή.
- Όσο αυτά "αποκλίνουν", τόσο το ηθικό πρόβλημα μεγαλώνει και αναδεικνύονται μείζονα κοινωνικά προβλήματα.
- Όταν το ατομικό και το κοινωνικό συμφέρον "συγκλίνουν", τότε η κοινωνία και τα άτομα ευημερούν και οι κοινωνίες είναι ευνομούμενες κοινωνίες δικαίου και ισότητας.
Δηλαδή η απόκλιση ανάμεσα στο κοινωνικά και στα ατομικά δικαιώματα μας, αυτά ορίζουν και αναδεικνύουν το ζήτημα της ηθικής σε κάθε εποχή.
- Όπου το εντυπωσιακό , αντικαθιστά το ωφέλιμο και δημιουργικό.
- Όπου η αξία της ενημέρωσης και της γνώσης αποτιμώνται με δείκτες και αριθμούς, από τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε, που "συναινετικά" διαμορφώνουν συνειδήσεις "περιορισμένης ισχύος" και πεπερασμένης διάρκειας.
- Όπου η "αξιοπιστία" έχει μετετραπεί, τέλος, σε ένα αντικείμενο μελέτης στατιστικής δημοσκοπήσεων, που την φέρνουν στον πάτο.
Κάτω- κάτω..και άλλο δεν πάει.
Τότε, αυτό που απαιτείται,είναι: να αφουγκραστούμε τις χαμηλές και χωρίς αλλαζονεία, φωνές.
Τις εκπαιδευμένες και σμιλευμένες φωνές που ακουμπούν και στηρίζονται στην παιδεία και στον πολιτισμό.
Υ.Γ.
Αφορμή, δοθείσης, τα επίκαιρα και πολύ καλά άρθρα του φίλου μου του Δείμου:
" από την ηθική στην ελευθερία" .
Η αξιοπιστία του λόγου και των πράξεων μας καθορίζονται, σε μεγάλο βαθμό , από το βασικό μέγεθος της ηθικής.
Το μέγεθος της ηθικής αποτελεί την συνισταμένη κοινωνιολογικών εννοιών, όπως: Δίκαιον, αίσθημα ευθύνης, παρρησία, ήθος, την ατομική αλλά και συλλογική συνείδηση ( ατομο και κοινωνική συνείδηση.)
Το σύστημα, δηλαδή, των αξιακών μας αρχών.
Ισχυρίζομαι, ότι δεν αποτελεί ένα μετρήσιμο μέγεθος, ούτε βέβαια μια αμετάβλητη σταθερά από κανονιστικούς όρους και νόμους. Οι κανονιστικοί κοινωνικοί όροι που είναι αναγκαίοι, αφενός, δεν ενσαρκώνουν την πλήρη διάσταση και το εύρος του όρου "ηθική", αφετέρου.
Απαιτείται μια ευρύτερη αντίληψη κοινωνικής και συλλογικής συνειδητότητας, τέτοιας που μας δίνει, εκείνη η ανεπτυγμένη και εκπαιδευμένη ικανότητα, που προέρχεται μέσα από συνεχείς επαναπροσδιορισμούς και αναζητήσεις.
Έπαναδιατυπώνουμε την 'εννοια της ηθικής μας, ανάλογα και σύμφωνα με τις κοινωνικές αλλαγές και τα σύγχρονα κοινωνικά προτάγματα, που μέρος τους είμαστε και αναπόστατοι ιμάντες του, ταυτόχρονα.
Το "συνευρίσκομαι", "συνδιαλέγομαι", "συναποφασίζω" και "συνλειτουργώ" , είναι οι απαραίτητες κοινωνικές συνθήκες, που προάγουν τον διάλογο, την συλλογικότητα, την κοινωνία και τους πολίτες. Δεν είναι, ταυτόχρονα, όμως, επ΄ουδενί, αρκετές, μα ούτε και οι μοναδικές σταθερές που θα επιβεβαιώσουν και θα επικυρώσουν την "αξιοπιστία ενός λόγου".
Η ελευθερία στην έφραση και στην γνώμη μας, όπως και η αξιοπιστία του λόγου, δεν ποσοστικοποιείται και δεν συμψηφίζεται. Είναι θεμελιώδες δικαίωμα και υποχρέωσή μας, μαζί.
Δεν κρίνεται, αλλά ούτε επικυρώνεται από τους όποιους, κοινωνικούς και πλειοψηφικούς συσχετισμούς. Αυτό αποτελεί και το θεμελιώδες ηθικό πρόβλημα.
Δηλαδή η απόκλιση ανάμεσα στο κοινωνικά και στα ατομικά δικαιώματα μας, αυτά ορίζουν και αναδεικνύουν το ζήτημα της ηθικής σε κάθε εποχή.
- Όσο αυτά "αποκλίνουν", τόσο το ηθικό πρόβλημα μεγαλώνει και αναδεικνύονται μείζονα κοινωνικά προβλήματα.
- Όταν το ατομικό και το κοινωνικό συμφέρον "συγκλίνουν", τότε η κοινωνία και τα άτομα ευημερούν και οι κοινωνίες είναι ευνομούμενες κοινωνίες δικαίου και ισότητας.
Δηλαδή η απόκλιση ανάμεσα στο κοινωνικά και στα ατομικά δικαιώματα μας, αυτά ορίζουν και αναδεικνύουν το ζήτημα της ηθικής σε κάθε εποχή.
Στην σύχρονη εποχή μας, όμως.
- Όπου η ταχύτητα φέρνει στο προσκήνιο την εύκολη θεαματικότητα, αντί του " ουσιαστικού θεματικού",- Όπου το εντυπωσιακό , αντικαθιστά το ωφέλιμο και δημιουργικό.
- Όπου η αξία της ενημέρωσης και της γνώσης αποτιμώνται με δείκτες και αριθμούς, από τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε, που "συναινετικά" διαμορφώνουν συνειδήσεις "περιορισμένης ισχύος" και πεπερασμένης διάρκειας.
- Όπου η "αξιοπιστία" έχει μετετραπεί, τέλος, σε ένα αντικείμενο μελέτης στατιστικής δημοσκοπήσεων, που την φέρνουν στον πάτο.
Κάτω- κάτω..και άλλο δεν πάει.
Τότε, αυτό που απαιτείται,είναι: να αφουγκραστούμε τις χαμηλές και χωρίς αλλαζονεία, φωνές.
Τις εκπαιδευμένες και σμιλευμένες φωνές που ακουμπούν και στηρίζονται στην παιδεία και στον πολιτισμό.
Υ.Γ.
Αφορμή, δοθείσης, τα επίκαιρα και πολύ καλά άρθρα του φίλου μου του Δείμου:
" από την ηθική στην ελευθερία" .
Κοινές είναι οι διαπιστώσεις, που αφορούν:
α) Την "αναπηρία" της ευρωπαϊκής ένωσης.
β) Τις αρπακτικές ακόρεστες διαθέσεις των εγχώριων και διεθνών παρασιτικών οικονομικών κέντρων που λυμαίνονται τον παραγόμενο δημόσιο πλούτο.
γ) Την υπανάπτυξη της δημόσιας διοίκησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα στην χώρα μας, που οφείλεται- εκτός των άλλων -και στην ανυπαρξία αξιόπιστων θεσμικών ελεγκτικών μηχανισμών.
- Οι κοινωνικές ομάδες, οι πολίτες, χαρακτηρίζουν τα οικονομικά μέτρα , σαν αδίκως κατανεμημένα.
- Θα ήταν έκπληξη, αν τα μέτρα, ήταν δίκαια. Επίσης, αν η κοινωνία στο σύνολό της, τα αποδεχόταν σαν δίκαια.
Το θέμα, εύλογα, πρέπει να απασχολήσει ένα νέο πολιτικό πλαίσιο. Στο επόμενο στάδιο, αυτό που αποσιωπάται ή απλώς αναφέρεται χωρίς να υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, τέτοιες που να πείθουν ότι μας έχει απασχολήσει η σοβαρότητα του.
Ποιοί θα υλοποιήσουν αυτά τα μέτρα;
Ποιός εγγυάται την αξιόπιστη, έστω, εφαρμογή
στα νέα οικονομικά και ανισόρροπα, μέτρα;
- Με ποιό τρόπο, άραγε, θα συμμετάσχουν στην υλοποίησή τους, εκείνοι οι οποίοι κατέχουν προνομιακές θέσεις στην δημόσια διοίκηση και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα;
- Περιορίζονται μισθοί, αφαιρούνται επιδόματα και εξετάζονται περιπτώσεις για την επιστροφή χρημάτων, που χορηγήθηκαν, καθ'υπερβολήν, από το 2006.
- Ποιές οι αναμενόμενες ενέργειες, που θα μηχανευθούν. τα υψηλά αμειβόμενα στελέχη, ώστε να έχουν τις λιγότερες απώλειες και να διατηρήσουν το απυρόβλητο στις ευθύνες που τους αναλογούν;
- Είμαι πεπεισμένος, ότι θα ακολουθήσουν διαδικασίες που δεν θα αφορούν στην δίκαιη κατανομή των βαρών, όπως:
- Εσωτερικές διοικητικές ανακατονομές και "καθαρισμός" από ίχνη που θα οδηγούσαν σε αμέτρητο πλήθος από συμπεριφορές, ασυδοσίας, αυθαιρεσίας, ανομίας και καταχρηστικής εξουσίας.
Συμπεριφορές που ευνοούσαν τα ίδια συμφέροντα τους, αδιαφορώντας, εντελώς και γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε σύμβαση περί των αρχών δικαίου, ισονομίας, εργατικού δικαίου και όλων αυτών των αορίστως οριζομένων και ουδέποτε εφαρμοσμένων.
- Συνεπώς, εκτός από τα άδικα οικονομικά μέτρα λιτότητας, που καλούνται να πληρώσουν οι μη "έχοντες και προς χάριν εκείνων που διαχειρίστικαν με ανάξιο, ανεύθυνο και αξιόποινο τρόπο το δημόσιο χρήμα.
- Έκτός από αυτό, λοιπόν, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε το δυσκολότερο όλων:
Την αδυναμία της εξάλειψης των παραγόντων
που δημιούργησαν αυτά τα οικονομικά δυσεπίλυτα προβλήματα.
Δεν αφορούν, ως εκ τούτου, στα αρνητικά αριθμητικά μεγέθη της οικονομίας μας. Και μόνο σ'αυτά.
Ποιοί θα αναλάβουν την ευθύνη να αντιπροτείνουν και να προωθήσουν μέτρα που θα ανταποκριθούν στα αιτήματα της εποχής;
- Η κυβέρνηση, δεν πείθει. Η αξιωματική αντιπολίτευση, έχει πιάσει πάτο, κατά τα κοινώς λεγόμενα.
- Οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις, βρίσκονται εγκλωβισμένες σε εσωτερικές διαμάχες, από την μια και από την άλλη, έχουν να αντιμετωπίσουν πολιτικές αντιφάσεις που οι ίδιες δημιούργησαν.
- Η πολιτική στρατηγική της άκριτης υποστήριξης όλων των συντεχνιακών αιτημάτων έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την δίκαιη επίλυση των κοινωνικών και εργασιακών ανισοτήτων.
- Οι ομάδες που έχουν διαμορφώσει κλίμα πελατειακών σχέσεων και συμμαχίες με κρατικοδίαιτα ιδιωτικά συμφέροντα επιδιώκουν την διατήρηση των άνομων προνομίων τους και βρίσκοντασι σε πλήρη αντιπαράθεση με τους εργαζόμενους που λειτουργούν έξω από τα παρασιτικά παράκεντρα.
- Εκεί, όπου τα κόμματα και τα συνδικάτα, σιωπούν, εκεί χάνεται και η κοινωνική αλληλεγγύη, εκεί, πλέον, αναζητείται η αξιοπιστία του πολιτικού λόγου.
Είναι αδιάφορη μια γενικόλογη αφηρημένη πολιτική χωρίς συγκεκριμένες θέσεις ή απόψεις, που δεν είναι ικανές να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα στην ουσία τους.
Δεν είναι πολιτική στρατηγική, η παράθεση από ιδέες που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, αλλά δεν υλοποιούνται επί της γης. Αδυναμία είναι και υπεκφυγή, ταυτόχρονα.
Παράδειγμα:
Λύσεις, θεσμικές και Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας.
Δεν είναι απλό θέμα η απόλυση ενός υπαλλήλου, ενώ έχει γνωμοδοτήσει, με σχετική έκθεσή της, υπερ του, η Επιθεώρηση Εργασίας.
Γιατί υπάρχει κενό στο εργατικό δίκαιο;
Ποιός είναι ο υπεύθυνος θεσμικός μηχανισμός που ελέγχει την εφαρμογή των νόμων και γνωμοδοτεί, τελεσιδικώντας; Υπάρχει; Όχι.
Η καθημερινότητα αναδεικνύει τα πραγματικά προβλήματα. Οι εργαζόμενοι είναι τελείως απροστάτευτοι στις επιθετικές, αυθαίρετες τακτικές των διαπλεκομένων συμφερόντων που καταδυναστεύουν και λυμαίνονται τον δημόσιο πλούτο.
Δημόσια διοίκηση και ποικιλόμορφα ιδιωτικά συμφέροντα έχουν δημιουργήσει άνομα κέντρα εξουσίας και στεγανά. Αυθαιρετούν, ασυδοτούν και λογαριασμούς δεν δίνουν.
Ποιοί ελέγχουν; Κανείς!
Τα αρμόδια θεσμικά όργανα ( Σ. ΕΠ. Ε) είναι στο περιθώριο και αδρανοποιημένα.
Τα θέματα προς επίλυση είναι πολλά και απαιτούνται άμεσες λύσεις. Τα οικονομικά μέτρα απαιτούν θυσίες.
Χωρίς διαφάνεια και αξιόπιστες προτάσεις η κοινωνία ασφυκτιά και πνίγεται σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα που απογοητεύει αν δεν υπάρξουν ενδείξεις για μια ειλικρινή και δίκαιη αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Η διαφθορά είναι το πρώτο και κυρίαρχο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί σε οποιαδήποτε πολιτική στρατηγική. Καμμία ιδεολογική και πολιτική πρόταση σεν είναι αξιόπιστη, αν δεν συμπεριλαμβάνει στην στρατηγική της την διαφάνεια και την αντιμετώπιση της διαφθοράς.
Εντολές, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, δεν αφορούν στην κοινωνία των πολτιτών που συμμετέχει, αλλά στην κοινωνία της βιομηχανίας των υπηκόων.
Τι ρόλο διεκδικούμε να παίξουμε, τελικά ;
- Αυτόν, τον άχαρο ρόλο του τερματοφύλακα, μιας μικρής ομάδας που καλείται να αποκρούσει το "πέτσινο" πέναλτυ;
- Ή μήπως, είμαστε διαρκώς και αδιακόπως οι μπουκαδόροι, που θα μπούν στο γήπεδο επειδή το πρωτάθλημα είναι στημένο εκ των προτέρων ;
Τα κόμματα, οι κοινωνικές ομάδες, τα συνδικαλιστικά σωματεία, καλούνται να κερδίσουν την χαμένη τους αξιοπιστία.
- Να κοπούν, οι ομφάλιοι λώροι με εκείνους ευνοούν την αδιαφάνεια και την διαφθορά, με εκείνους που ανέχονται την ανομία, την ασυδοσία και καταδυναστεύουν την δημόσια διοίκηση και τα άνομα παράκεντρα.
Και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη, δεν γίνεται.
Είναι γνωστή και πολυσυζητημένη η κρίση στο πολιτικό σύστημα που ζούμε. Δεκάδες ιστολόγια και ακόμα πόσα άρθρα σημειώνουν την "κατάρρευση", την ανάγκη μετασχηματισμού, την καταστροφή της Βουλής κτλ κτλ. Ο τελευταίος που θα επαινέσει τη "δημοκρατία" είναι εγώ. Ωστόσο, αναρωτιέμαι: είναι πρόταση πολιτική να κάψουμε τη Βουλή;
Η διαφάνεια έρχεται μέσα από την επιθυμία της ενημέρωσης, μέσα από την ανάγκη της πληροφορίας. Όσο μένουμε απαθείς και αφήνουμε την πληροφόρησή μας σε λίγους επαγγελματίες διαμορφωτές της κοινής γνώμης, επιτρέπουμε στο λαϊκισμό να βαδίζει δίπλα στην αδιαφάνεια στο δρόμο για τη άγνοια. Επιτρέπουμε μέσα από τη δικής μας ευθύνης αγνωσιά και μη συμμετοχή, την κακοδιαχείριση, τη ρεμούλα, την απιστία στο κοινό καλό.
Εξάλλου, κάθε πολιτικό σύστημα, πάντα εξυπηρετούσε συγκεκριμένα συμφέροντα. Εμείς σήμερα το καταλάβαμε ή απλά σήμερα είδαμε ότι δεν εξυπηρετούνται τα δικά μας συμφέροντα; Κανένα από τα δύο. Απλά τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαμε το φαντασιακό της ελευθερίας/δημοκρατίας, για να ικανοποιήσουμε ρουσφετολογικά (δηλαδή ενισχύαμε το λαϊκισμό και τον πατερναλισμό) προσωπικά συμφέροντα. Αντί να κάψουμε τη Βουλή, γιατί δεν επανεξετάζουμε τη δική μας συμμετοχή, γιατί δεν αποφασίζουμε να σπάσουμε τα στεγανά και να σταματήσουμε να φοβόμαστε όσα θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς;
Στο μεταμοντέρνο είναι γνωστή η τάση άρνησης. Άρνηση για όσα κληροδοτήθηκαν από τους προηγούμενους, άρνηση όσων κερδίσαμε μόνοι μας, άρνηση των θέσεων των άλλων (υποστηρίζοντας φυσικά τη δική μας δογματική θέση με φανατισμό οπαδικό). Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει: η άρνηση είναι πρόταση πολιτική/κοινωνική; Σαφώς και διαφωνώ με όλες εκείνες τις αφοριστικές στάσεις ότι φταίει η Βουλή, ότι οι Βουλευτές είναι βολευτές.
Και φυσικά ούτε είναι όλοι ίδιοι, ούτε φταίνε όλοι, ούτε το κοινοβουλευτικό σύστημα ευθύνεται για όλα. Αντίθετα, για εκείνους που φταίνε, για όσους έκλεψαν ή κατασπατάλησαν το λαϊκό απόθεμα υπομονής και οικονομίας, εμείς δε φταίμε; Δεν υποστηρίζω ότι ευθυνόμαστε επειδή απλά τους ψηφίσαμε (πώς θα μπορούσαμε άραγε να ξεφύγουμε από τον εκβιασμό αφού τα κόμματα προβάλλουν τα ίδια άτομα συνεχώς;). Ευθυνόμαστε πολύ απλά για την απουσία μας από την πολιτική ζωή. Η ευθύνη είναι των πολιτών αποκλειστικά και μόνο. Δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε πολλές. Ας εξετάσουμε όμως, εμείς τι κάναμε τόσα χρόνια; Βολευόμασταν μπροστά από έναν Η/Υ, από μια TV, σε ένα γραφείο ή ένα καναπέ αντίστοιχα κι αφήναμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Πόσες φορές ο λαός συμμετείχε σε πολιτικές διεργασίες;Ίσως κάποιος αντιτείνει, δε μας άφηναν. Τα κόμματα είναι κλειστές λέσχες. Και πόσο προσπάθησε ο καθένας να εισέλθει σε λέσχες (χωρίς να πουλά τις αξίες του), πόσες φορές προσπάθησε να δυναμώσει/ανυψώσει τη φωνή του, τη πράξει ουχί τω λόγω; Το έχω γράψει τόσες φορές ώστε στο τέλος εκδόθηκε ως πολιτικό δοκίμιο. Ας δούμε τη δημοκρατία από άλλη οπτική… Από την οπτική της αμφισβήτησης, της κρίσης κι όχι της άρνησης.
Η άρνηση είναι τόσο εύκολη ώστε μετά αδυνατούμε μετά να προτείνουμε. Η αμφισβήτηση και η κριτική, η πίεση κι η συμμετοχή έχουν ή διαμορφώνουν προτάσεις μέσα από τη συνεργασία. Αμφισβητώντας το σύστημα με συμμετοχή μέσα στη δράση, λειτουργούμε αντισυστημικά.Αντισυστημικότητα δεν είναι η τηλεοπτική παρουσία (βλ. ΣΥΝ, ΛΑΟΣ), ούτε η συνεχής κινητοποίηση του πλήθους που τελικά κουράζει κι απογοητεύει (βλ. ΚΚΕ). Αντισυστημικότητα είναι η συνεχής παρουσία, κρίση, και κατάθεση βελτιωτικών προτάσεων. Η κινηματική δημοκρατία δεν έχει ανάγκη ούτε από ηγέτες ούτε από κόμματα. Τα κόμματα συμπληρώνονται μέσα από τη συνεργασία, μέσα από τη συλλογικότητα όσων ενδιαφέρονται πραγματικά. Αμφισβητούν και κρίνουν, συνδιαλέγονται και προτείνουν. Χωρίς συντεχνιασμούς, αλλά με όλη τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια του ερασιτεχνισμού και της αντιπρότασης, με όλη τη δυναμική της οικουμενικής/παν-κοινωνικής θέασης των πραγμάτων μπορούμε να προτείνουμε και να αλλάξουμε. Να αλλάξουμε εμείς πρωτίστως και δευτερευόντως την κοινωνία.
Η διαφάνεια έρχεται μέσα από την επιθυμία της ενημέρωσης, μέσα από την ανάγκη της πληροφορίας. Όσο μένουμε απαθείς και αφήνουμε την πληροφόρησή μας σε λίγους επαγγελματίες διαμορφωτές της κοινής γνώμης, επιτρέπουμε στο λαϊκισμό να βαδίζει δίπλα στην αδιαφάνεια στο δρόμο για τη άγνοια. Επιτρέπουμε μέσα από τη δικής μας ευθύνης αγνωσιά και μη συμμετοχή, την κακοδιαχείριση, τη ρεμούλα, την απιστία στο κοινό καλό.
Εξάλλου, κάθε πολιτικό σύστημα, πάντα εξυπηρετούσε συγκεκριμένα συμφέροντα. Εμείς σήμερα το καταλάβαμε ή απλά σήμερα είδαμε ότι δεν εξυπηρετούνται τα δικά μας συμφέροντα; Κανένα από τα δύο. Απλά τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαμε το φαντασιακό της ελευθερίας/δημοκρατίας, για να ικανοποιήσουμε ρουσφετολογικά (δηλαδή ενισχύαμε το λαϊκισμό και τον πατερναλισμό) προσωπικά συμφέροντα. Αντί να κάψουμε τη Βουλή, γιατί δεν επανεξετάζουμε τη δική μας συμμετοχή, γιατί δεν αποφασίζουμε να σπάσουμε τα στεγανά και να σταματήσουμε να φοβόμαστε όσα θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς;