ΑΝΔΡΑΣ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΝΥΦΙΚΟ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ !
Πριν από 1 ημέρα
O Νίτσε είχε πει: "για να μπορέσεις να αντέξεις στη ζωή έχεις τρία όπλα. Τον διαρκή αγώνα, τον έρωτα και την τέχνη".
Τον διαρκή αγώνα, τον έχουμε αποδεχτεί. Ο έρωτας είναι προσωπικό θέμα, που σημαίνει τα "εν οίκω ουκ εν δήμο" . Για την τέχνη όμως, την σχετική ετικέτα αδίκως την παραλείψαμε, Δείμο.
Σκέφτηκα σήμερα να ξαναδιαβάσω την "Πλωτή Όπερα" και να κάνω ένα μικρό ταξίδι με την φαντασία μου.
Τον διαρκή αγώνα, τον έχουμε αποδεχτεί. Ο έρωτας είναι προσωπικό θέμα, που σημαίνει τα "εν οίκω ουκ εν δήμο" . Για την τέχνη όμως, την σχετική ετικέτα αδίκως την παραλείψαμε, Δείμο.
Σκέφτηκα σήμερα να ξαναδιαβάσω την "Πλωτή Όπερα" και να κάνω ένα μικρό ταξίδι με την φαντασία μου.
Περπατάμε στην όχθη ενός ποταμού και κάποια στιγμή κάνουμε μια μικρή στάση σ' ένα σημείο, εκείνο που σου δίνει μια καλή ευκαιρία για να απολαύσει κανείς την φύση, την θέα και να ρεμβάσει. Να μια ωραία στιγμή για να πάρουμε μια καλή ανάσα. Σε λίγο, άλλωστε θα κάνει την εμφάνισή του το ποταμόπλοιο. Σίγουρα θα είναι μια ξεχωριστή μέρα η σημερινή για μας.
Το ποταμόπλοιο που κινείται και διασχίζει τον ποταμό, έχει κλόουν, χορευτικά, μάγους, μπάντες, θεατρίνους και κάθε λογής εκδηλώσεις, οι οποίες εναλλάσονται διαδοχικά. Δεν έχουμε την δυνατότητα να έχουμε το σύνολο των εικόνων βέβαια, όπως είναι και το λογικό, αφού βρισκόμαστε σ'ένα σημείο του ποταμού, οπότε αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε θέσεις και να προσπαθούμε κάθε φορά να μην χάσουμε τις πλούσιες παραστάσεις του.
Έτσι, την μια στέκουμε εδώ, την άλλη τρέχουμε πιο κάτω και τ'άλλα απο πληροφορίες που συλλέγουμε από δω κι από εκεί. Ξέχασα να σας αναφέρω ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί που επιλέξαμε να κάνουμε την βόλτα μας σε τούτο εδώ το μέρος στην άκρη μιας πόλης. Εδώ έχει έρθει όλος ο κόσμος σήμερα. Έχει έρθει για να δει, να μάθει και να διασκεδάσει.
Κάποια στιγμή έρχεται και η σειρά μας. Και περνά, ναι, ναι, ακριβώς στο σημείο που εμείς έχουμε σταθεί. Προλαβαίνουμε τώρα, να απολαύσουμε ολοζώντανα, με τα "Μάτια"μας και όχι απο περιγραφές, τη δική μας την παράσταση. Επιτέλους είναι η σειρά μας!
Ήταν ένας ταχυδακτυλουργός, που με τα μαγικά του κόλπα, μας ξετρέλανε από χαρά. Χαρήκαμε τόσο πολύ, παρότι γνωρίζαμε κατά βάθος και ξέραμε πολύ καλά ότι μας εξαπάτησε! Με την θέλησή μας, κατά κάποιο τρόπο, αλλά ας είναι, χαλάλι του!
Μετά ο καθένας μας, ζητούσε πληροφορίες εναγωνίως και με πολύ μεγάλη περιέργεια. Ο ένας απο τους άλλους, εκείνους που ήταν στις προηγούμενες θέσεις και σημεία της όχθης. Υπήρχαν και μερικοί που είχαν καταφέρει να είναι σε πολύ καλύτερα σημεία από αυτά που εμείς είχαμε επιλέξει.
Έτυχε, ίσως, ή το είχαν μελετήσει αλλιώτικα απο εμας. Αυτοί, είχαν δει "ζωντανά" τα καλύτερα σόου, οι τυχεροί!
Το ποταμόπλοιο συνεχίζει την πορεία του και τις παραστάσεις. Ήρθε η σειρά των άλλων, εκείνων που βρίσκονταν πιο κάτω απο μας, ώστε να απολαύσουν και να χαρούν, αν και δεν είχαν επιλέξει τα καλύτερα σημεία της όχθης. Το αντίθετο θάλεγα, μάλλον. Ποιός να ξέρει, άραγε, εκείνοι οι άνθρωποι τι θα καταφέρουν να δούν. Δεν ξέρουμε, καν, αν και θάθελα παρά πολύ να μάθω γι'αυτά.
Σιγά-σιγά, το πλοίο μας, χάνεται από τον ορίζοντα μας και απομακρύνεται ,τόσο πολύ, ώστε το μόνο που απομένει σε μας, πια, είναι οι ήχοι του, οι μακρινοί από τις μπαντες. Νύχτωσε και πρέπει να επιστρέψουμε στο σπίτι μας, στη μικρή μας πόλη.
Αύριο θα ρωτήσουμε και τους υπόλοιπους, να μας πληροφορήσουν. Θα μάθουμε περισσότερα, ίσως τα μάθουμε, όλα! Θάχουμε μια πλήρη και ακριβή εικόνα των γεγονότων στο ποταμόπλοιο,τα πάντα θα πούμε μεταξύ μας.
Ξέχασα να σας πω, ότι το ποταμόπλοιο είχε το όνομα "ΖΩΗ".
Θα φτιάξουμε την ολοκληρώμενη εικόνα, όλων των εκδηλώσεων, ίσως και των παρασκηνίων ακόμη. Σίγουρα θα έχει και αυτό, το παρασκήνιό του και τα δικά του μυστικά του. Τις δικές του μικρές ή μεγάλες ιστορίες.
Κάποιος θα βρεί την πλήρη εικόνα της "ΖΩΗΣ", των γεγονότων και των εκδηλώσεων που παρουσίασε το ποταμόπλοιο, δωρεάν. Ναί, ήταν δωρέαν η παράσταση και μια ειδική προσφορά που έγινε στους κατοίκους της μικρής μας πόλης. Είχαμε την επέτειο απο την ίδρυσης της.
Θα μας τα εξηγήσει άραγε και σε μας, αυτός ο τυχερός που κατάφερε να έχει την πλήρη εικόνα όλων αυτών των σπουδαίων εκδηλώσεων και γεγονότων που κουβαλούσε επάνω του το ποταμόπλοιο; Θάμαστε πολύ τυχεροί, αν το καταφέρουμε κι αυτό.
Ισως όμως, τονίσει ιδιαίτερα τα "δικά" του σημεία και τις δικές του εικόνες - που φυσικά διαφέρουν των άλλων- έτσι όπως αυτός τα είδε.
Είχε όμως τα γυαλιά μαζί του; Γιατί πολλές φορές τον έχουμε δει να φορά διαφορετικά γυαλιά. Άλλο ζευγάρι για τα κοντινά και άλλο για να βλέπει μακριά.
Ποιό από τα δύο θα διάλεξε για την σημερινή ημέρα, άραγε;
Είναι κι'αυτό. Ο καθένας βλέπει τα γεγονότα από την δική του θέση και μοιάζει πολύ δύσκολο να μας δώσει την εικόνα που εμείς θέλουμε, ώστε να την προσθέσουμε στο δικό μας παζλ και να ταιριάζει απόλυτα και αρμονικά.
Ας είναι, πολύ το σκέφτομαι. Έτσι και αλλιώς, ήταν μια ευχάριστη και ξεχωριστή ημέρα.! Τι ευτυχία, σκέφτομαι μόνος μου, πια.
Αλλά και πόσο λίγο κρατάει αυτό, είπε μια φωνή, από μέσα μου.
Πώς είδα την "Πλωτή Όπερα"
Σπίθας/Κριτική βιβλίου.
Ο ΤΖΏΝ ΜΠΑΡΘ έγραψε την Πλωτή Όπερα 24 ετών (εκδ.πόλις)
Προ ημερών είχα αποτυπώσει στο προσωπικό μου ιστολόγιο φόβους για έξαρση της ξενοφοβίας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, τα παρεπόμενα
της 5ης Μάη γεγονότα απέδειξαν ότι το μίσος τούτης της κοινωνίας ξεπερνά πολλές φορές τις φοβίες μας. Οι ανεγκέφαλοι "επαναστάτες" ή προβοκάτορες πέτυχαν πολύ απλά να δείξουν ότι μισούμε και τους εαυτούς μας. Οι γύρω συμμετέχοντες στην πορεία -πέρα από ορισμένες εξαιρέσεις- απέδειξαν ότι όποιος διαφέρει στις επιλογές του αξίζει το μίσος μας. Γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να μεταφράσουμε τις συνειδητές επιθέσεις εναντίον ανθρώπων που εργάζονταν με πραγματικό στόχο το θάνατό τους (πολυχώρος "Ιανός") ή την απάντηση των αμέτοχων θεατών "να καείτε μουνάκια", "καλά να πάθετε, να καείτε απεργοσπάστες" και τη στάση άλλων απέναντι σε ένα πυροσβεστικό όχημα που πετροβολούσαν προκειμένου να καούν υπάλληλοι (τράπεζα Marfin).
της 5ης Μάη γεγονότα απέδειξαν ότι το μίσος τούτης της κοινωνίας ξεπερνά πολλές φορές τις φοβίες μας. Οι ανεγκέφαλοι "επαναστάτες" ή προβοκάτορες πέτυχαν πολύ απλά να δείξουν ότι μισούμε και τους εαυτούς μας. Οι γύρω συμμετέχοντες στην πορεία -πέρα από ορισμένες εξαιρέσεις- απέδειξαν ότι όποιος διαφέρει στις επιλογές του αξίζει το μίσος μας. Γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να μεταφράσουμε τις συνειδητές επιθέσεις εναντίον ανθρώπων που εργάζονταν με πραγματικό στόχο το θάνατό τους (πολυχώρος "Ιανός") ή την απάντηση των αμέτοχων θεατών "να καείτε μουνάκια", "καλά να πάθετε, να καείτε απεργοσπάστες" και τη στάση άλλων απέναντι σε ένα πυροσβεστικό όχημα που πετροβολούσαν προκειμένου να καούν υπάλληλοι (τράπεζα Marfin). Τα τελευταία χρόνια, κάθε χρόνο και χειρότερα, παρατηρούμε να ανδρώνεται γύρω μας μια κοινωνία μίσους. Μία απανθρωποιημένη κοινότητα που στρέφει τα μέλη της να σφάζουν και μισούν αλλήλους. Και φυσικά είναι ολοφάνερη, πιστεύουμε, η σχέση του μίσους τούτου με την αυξανόμενη οικονομική ανέχεια. Ο φόβος της προλεταριοποίησης, η απειλή της φαντασιακής μας οικονομικής ευμάρειας (που στην ουσία είναι μία καταναλωτική ατομικίστικη κοινωνική επίδειξη), ο τρόμος για το δυσοίωνο -ή έστω μακροπρόθεσμα ευοίωνο με τραγικά μεγάλες δυσκολίες βραχυπρόθεσμα- μέλλον, λειτουργούν ως λίπασμα στο εντεινόμενο μίσος για ό,τι διαφέρει.
Μισούμε τον απεργοσπάστη, μισούμε το μετανάστη, μισούμε περισσότερο τον καημένο πρόσφυγα, μισούμε τις γυναίκες που τις θέλουμε δούλες 
στο σπίτι (σεξουαλικά υποχείρια και παιδαγωγούς παιδιών μόνο), μισούμε τον καθηγητή στο σχολείο που δεν ασχολείται όπως εμείς απαιτούμε με το παιδί μας, μισούμε το δημόσιο υπάλληλο που έχει εξασφαλισμένη δουλειά, μισούμε τον πολιτικό που εκλέξαμε γιατί δε μας έκανε ρουσφέτι (έστω δεν ήταν πιστός στις εξαγγελίες του), μισούμε τον απεργό που κλείνει το δρόμο, μισούμε εκείνον που μας βρίζει όταν εμείς κλείνουμε το δρόμο... Παραδείγματα άπειρα και καθημερινά.
στο σπίτι (σεξουαλικά υποχείρια και παιδαγωγούς παιδιών μόνο), μισούμε τον καθηγητή στο σχολείο που δεν ασχολείται όπως εμείς απαιτούμε με το παιδί μας, μισούμε το δημόσιο υπάλληλο που έχει εξασφαλισμένη δουλειά, μισούμε τον πολιτικό που εκλέξαμε γιατί δε μας έκανε ρουσφέτι (έστω δεν ήταν πιστός στις εξαγγελίες του), μισούμε τον απεργό που κλείνει το δρόμο, μισούμε εκείνον που μας βρίζει όταν εμείς κλείνουμε το δρόμο... Παραδείγματα άπειρα και καθημερινά.Μία κοινωνία μίσους ανδρώνεται και εμείς το αποδεχόμαστε τόσο ευχάριστα, τόσο εύκολα το υιοθετούμε, το αμέτοχα το εισπράττουμε. Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι ουσιαστικά μισούμε τον ίδιο τον Άνθρωπο. Έχουμε την απαίτηση να γίνουν όλοι σαν εμάς, να κάνουν όλοι ό,τι κάνουμε εμείς.
Και φυσικά μπορούμε να θυμίσουμε τις ευθύνες της εκπαίδευσης και της γενικότερης κοινωνικής άγνοιας και ακόμα
και των ΜΜΕ. Τα ίδια τα κανάλια έδειξαν το δρόμο του μίσους μέσα από τις δικές τους ποικίλες αφηγήσεις, ειδήσεις κι αναφορές. Η απομυθοποίηση που επέφεραν και η ένταση της άγνοιας, της απάθειας και του τρόμου για κάθε αλλαγή στη ζωή μας (βλ. π.χ. τον τραγέλαφο του όρου "λαθρομετανάστης" όταν μιλάμε για κυνηγημένους πρόσφυγες ή την κατασυκοφάντηση του διαδικτύου), φέρνουν την κοινωνία μας στο χέιλος της αβύσσου.
και των ΜΜΕ. Τα ίδια τα κανάλια έδειξαν το δρόμο του μίσους μέσα από τις δικές τους ποικίλες αφηγήσεις, ειδήσεις κι αναφορές. Η απομυθοποίηση που επέφεραν και η ένταση της άγνοιας, της απάθειας και του τρόμου για κάθε αλλαγή στη ζωή μας (βλ. π.χ. τον τραγέλαφο του όρου "λαθρομετανάστης" όταν μιλάμε για κυνηγημένους πρόσφυγες ή την κατασυκοφάντηση του διαδικτύου), φέρνουν την κοινωνία μας στο χέιλος της αβύσσου. Το μίσος πλέον κυριαρχεί στη ζωή μας. Το βλέπουμε κατά των άστεγων, κατά των μεταναστών, κατά των πολιτικών. Το χειρότερο είναι ότι το μίσος τούτο το διδάσκουμε με πλήρη παιδαγωγική προσέγγιση.
Διδάσκουμε βιωματικά το μίσος στους νέους μας. Μισούμε την ίδια τη νεολαία. Τη μισούμε που δεν ακολουθεί τα δικά μας πρότυπα επικοινωνίας, τα κορίτσια που αναζητούν τα σεξ, τα παιδιά που προσπαθούν να εκφράσουν την αντισυστημική αντίδρασή τους. Μισούμε τους νέους που θέλουν να εργαστούν και να ασφαλιστούν.
Μόνο μισούμε το διπλανό. Δε θέλει αιτία. Θα βρούμε μία αιτία. Κι αν χρειαστεί θα εφεύρουμε μία. Και φυσικά μπορούμε να παραφράσουμε το Βολταίρο. Χρειαζόμαστε μια αιτία για να μισήσουμε, νιώθουμε την ανάγκη να εφεύρουμε μία.
- Θα πας στην εργατική συγκέντρωση η "θα πιάσεις τον Μάη";
Είναι το καθιερωμένο ερώτημα των φιλικών ή συναδελφικών συζητήσεων - και όχι μόνο- με την επικείμενη έλευση της Πρωτομαγιάς.
Ακολουθούν τα σχετικά πειράγματα και σχόλια, αναλόγως με την απάντηση. Δεν είναι λίγες οι φορές που ανεβαίνουν οι τόνοι και "ανάβουν τα αίματα".
- "Μήπως φέτος, δεν θα γίνει το ίδιο; "
- Με ρώτησε ο Δείμος, προχτές που καθόμασταν στο στέκι μας, στο '"ομόκεντρες διαδρομές".
- Αλλά, δεν του απάντησα. Ξέρει ότι δεν απαντώ, αν κάτι με προβληματίζει και δεν συνεχίζει.
Κάτι έχει αλλάξει, το ένιωθα, αλλά δεν μπορούσα να το εκφράσω, έτσι όπως εγώ το αισθανόμουν, οπότε σιώπησα.
Αρχίζουν οι εσωτερικές μου διεργασίες, μετά από παρόμοια ερωτήματα και συχνά μου χρειάζεται κάποιος σχετικός χρόνος, ώστε να μπορέσω να "συλλάβω" και να αφουγκραστώ.
- Να ψάξω, αυτές τις λεπτές αλλαγές που συμβαίνουν με την πάροδο των χρόνων. Τις αλλαγές στο περιβάλλον, εκεί δίπλα στο οποίο κινούμαι, αλλά και μέσα μου, βέβαια. Η καθημερινότητα σε σπρώχνει και δεν τις προσέχεις. Τις προσπερνάς..
- Σήμερα συνειδητοποίησα αυτό που με "τσιμπούσε" και με προβλημάτιζε. Σαν μύγες στριφογυρίζουν οι ιδέες και καταλαγιάζουν, όποτε αυτές θέλουν και χρειάζεται.
- Όπου και νάσαι σκέφτηκα ( δεν μπαίνω στο "ορθώς πολιτικά", δεν είμαστε σ'αυτό το θέμα, τώρα..) η πλειοψηφία στις παρέες θα συζητά για τα οικονομικά μέτρα, για την ύφεση, για την ανάπτυξη, (για την πράσινη ανάπτυξη, φυσικά..) και για τα παγκόσμια προβλήματα.
Για δες, λοιπόν! Το θέμα της συζήτησης μας βγήκε, "ομόκεντρον" !
Αυτή είναι η ολοφάνερη διαφορά, σε σχέση με τις προηγούμενες "πρωτομαγιές"!!
- Το μόνο που απομένει, θάναι την επόμενη φορά, να ξεκινήσουμε για μια "εργατική οικολογική , αναπτυξιακή πρωτομαγιά"!
- Είτε φυτεύοντας, όλοι μαζί δέντρα, είτε φτιάχνοντας ζώνες πυροπροστασίας στα δάση ή χίλια δυο άλλα πράγματα. Για λόγους ψυχαγωγικούς, περιβαλλοντικούς, οικονομικούς. Το κράτος, δεν διαθέτει κονδύλια για πυροπροστασίες.
Όλα αλληλένδετα είναι και δεν τόχουμε συνειδητοποιήσει, ακόμη.Γέλασα, με την σκέψη μου:)
Ας είναι, το βρήκα, πάντως, Δείμο, έστω και αργά..
Τελικά, η φύση έχει τους δικούς της νόμους!
Καλή πρωτομαγιά και καλό μήνα.
Με τη συντριπτική κατάργηση δεκάδων Δήμων ήρθε τελικά ο «Καλλικράτης» (διαβάστε το προσχέδιο νόμου, το σχετικό σημείωμα του Υπουργείου και το χωροταξικό σχεδιασμό του Υπουργείου). Τομές στην αυτοδιοίκηση και στην αποκεντρωμένη κρατική διοίκηση φέρνει το σχέδιο όχι όμως μόνο μέσα από τις συνενώσεις. Χρόνια αίτημα των αυτοδιοικητικών στελεχών ήταν πάντα η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων τους. Και οι αρμοδιότητες δεν αναφέρονται μόνο στην αύξηση εξουσίας, αλλά κυρίως στην εγγύτητα των υπηρεσιών προς τους πολίτες, καθώς στη χώρα μας μόνο το 13% των υποθέσεών τους αφορά το δήμο (όταν στην ΕΕ ξεπερνά το 25%).
Οι νέες αρμοδιότητες θα δώσουν τη δύναμη στους τοπικούς άρχοντες να αναπτύξουν προγράμματα που να ενισχύουν την κοινωνική ανάπτυξη και την κοινοτική συνοχή. Μεγάλοι δήμοι όμως σημαίνει και αύξηση ευθυνών, σημαίνει καλύτερο προγραμματισμό. Οι μεγάλοι δήμοι δίνουν κάθε ευκαιρία για πολιτικές οργανωμένες, για παρεμβάσεις σε κάθε πτυχή της τοπικής ζωής. Μάλιστα, η 5ετής θητεία (μετά τις εκλογές του 2014) δίνει ακόμα μεγαλύτερες δυνατότητες προγραμματισμού σε βάθος χρόνου ώστε η Τοπική Αυτοδιοίκηση και να ανταποκριθεί έτσι καλύτερα στη διπλή διεύρυνση μεγέθους και αρμοδιοτήτων με την οποία είναι αντιμέτωπη. Και μάλιστα, η πρόταση να αναλαμβάνουν θητεία οι δήμαρχοι την 1η Σεπτέμβρη επιτρέπει την κατάρτιση 4ετούς Επιχειρησιακού Σχεδίου, Προϋπολογισμού και Τεχνικού Προγράμματος από τη νέα διοίκηση κι όχι την απελθούσα -όπως γινόταν μέχρι σήμερα με αποτέλεσμα λόγω πολιτικής κόντρας κι εκδικητικότητας, ψηφοφορίες που υπέσκαπταν τη νέα διοίκηση πριν ακόμα αναλάβει.
Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη συγκυρία για την παρουσίαση του «Καλλικράτη». Ενόσω οι Έλληνες συνειδητοποιούν πόσο φτωχή είναι η χώρα, παρουσιάζεται το σχέδιο συμμαζέματος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δεν μπορεί να υπάρχει τοπικός άρχοντας σε κάθε οικισμό, δεν μπορεί να πληρώνονται άτομα που δεν έχουν σαφή, πλήρη καθήκοντα. Οι δήμοι περιορίζονται στο ένα τρίτο και τα πολιτικά στελέχη στο μισό. Αυτό από μόνο του μπορεί να μη λέει τίποτε, αλλά οι πρώτοι υπολογισμοί κάνουν λόγο για εξοικονόμηση 1,8 δισ. ευρώ το χρόνο.
Ο ως τώρα τεμαχισμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε μικρά κομμάτια έδινε στην Ελλάδα τα χαρακτηριστικά ενός κακοσχηματισμένου παζλ. Πολλές Αρχές, πολλές πολιτικές απόψεις και ακόμα περισσότεροι προσανατολισμοί, με αποτέλεσμα ασύμβατες πολιτικές και αλληλοσυγκρουόμενες μεταξύ τους σε γειτονικούς δήμους (που συχνά έχουν κοινά προβλήματα).
Στα θετικά της Μεταρρύθμισης είναι ο Συνήγορος του Δημότη και της Επιχείρησης, οι συγχωνεύσεις των δημοτικών επιχειρήσεων (και η σε κάθε περίπτωση μείωσή τους σε δύο Νομικά Πρόσωπα ανά δήμο), η σχετική μείωση του πολιτικού προσωπικού στο μισό, η αύξηση των δαπανών (αν κι ακόμη δεν ολοκληρώθηκε η κοστολόγηση από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους των νέων αρμοδιοτήτων), η ηλεκτρονική εξυπηρέτηση κ.ά.
Και φυσικά στην επαρχιώτικη λογική της Ελλάδας και των διαφωνιών για κάθε λόγο κι αφορμή, τίποτα δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς αντιδράσεις. Φυσικά και τούτες δεν είναι λίγες, ειδικά από "γαλάζιους" Δημάρχους. Χάνονται καρέκλες, συνενώνονται προσωπικές φιλοδοξίες, περιορίζεται η κοινωνική τους επιρροή… Κανείς δε θέλει, φυσικά, να δει τα θετικά οφέλη του καλλικρατικού οικοδομήματος. Η φιλοτιμία υπερισχύει του κοινού συμφέροντος (α, ρε Θουκυδίδη).
Διαβάστε για τη συνένωση των Δήμων Σταυρούπολη, Πολίχνης και Ευκαρπίας στη Θεσσαλονίκη.
Διαβάστε για τη συνένωση των Δήμων Σταυρούπολη, Πολίχνης και Ευκαρπίας στη Θεσσαλονίκη.
Η αξιοπιστία του λόγου και των πράξεων μας καθορίζονται, σε μεγάλο βαθμό , από το βασικό μέγεθος της ηθικής, εκείνο το οποίο αποτελεί την συνισταμένη κοινωνιολογικών εννοιών, όπως: Δίκαιον, αίσθημα ευθύνης, παρρησία, ήθος, την ατομική συνείδηση, την συλλογική αλλά και την ατομο-κοινωνική συνείδηση. Το σύστημα, δηλαδή, των αξιακών μας αρχών.
Ισχυρίζομαι, μετά από τα παραπάνω, ότι δεν αποτελεί ένα μετρήσιμο μέγεθος, τέτοιο, ώστε να έχουμε εκείνην την ικανότητα και να μας δίνεται εκείνο το δικαίωμα, που να το θέτουμε είτε προς διαπραγμάτευση, είτε σε σχετικούς συμψηφισμούς, με άλλους αναγκαίους και κοινωνικά αποδεκτούς, "κανονιστικούς όρους" ή κανονιστικά μεγέθη.
Και αναφέρομαι, σε αποδεκτούς, δημοκρατικούς κοινωνικούς όρους. Το "συνευρίσκομαι", "συνδιαλέγομαι", "συναποφασίζω" και "συλλειτουργώ" είναι οι απαραίτητες κοινωνικές συνθήκες, που προάγουν τον διάλογο, την συλλογικότητα, την κοινωνία και τους πολίτες.
Δεν είναι, ταυτόχρονα, όμως, επ΄ουδενί, αρκετές, μα ούτε και οι μοναδικές σταθερές που θα επιβεβαιώσουν και θα επικυρώσουν την "αξιοπιστία ενός λόγου".
- Όπου: η ταχύτητα μας φέρνει στο προσκήνιο την θεαματικότητα αντί του " ουσιαστικού θεματικού" και το εντυπωσιακό, αντικαθιστά το ωφέλιμο και δημιουργικό.
- Όπου: η αξία της ενημέρωσης και της γνώσης αποτιμώνται με δείκτες και αριθμούς από τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε, εκείνα που "συναινετικά" διαμορφώνουν συνειδήσεις "περιορισμένης ισχύος" και πεπερασμένης διάρκειας.
- Όπου: η "αξιοπιστία" έχει μετατραπεί, τέλος, σε ένα αντικείμενο μελέτης στατιστικής δημοσκοπήσεων, που την φέρνουν στον πάτο, κάτω-κάτω.. και άλλο δεν πάει. Τότε, να σταθούμε, στο πλάι και να αφουγκραστούμε, τις χαμηλές φωνές.
Οι μεγάλες και δυνατές, πολύ αχό σηκώνουν.
Και αναφέρομαι, σε αποδεκτούς, δημοκρατικούς κοινωνικούς όρους. Το "συνευρίσκομαι", "συνδιαλέγομαι", "συναποφασίζω" και "συλλειτουργώ" είναι οι απαραίτητες κοινωνικές συνθήκες, που προάγουν τον διάλογο, την συλλογικότητα, την κοινωνία και τους πολίτες.
Δεν είναι, ταυτόχρονα, όμως, επ΄ουδενί, αρκετές, μα ούτε και οι μοναδικές σταθερές που θα επιβεβαιώσουν και θα επικυρώσουν την "αξιοπιστία ενός λόγου".
Η ελευθερία στην έκφραση της γνώμης και η αξιοπιστία του λόγου, δε ποσοστικοποιείται. Δεν κρίνεται, αλλά ούτε επικυρώνεται από τους όποιους, κοινωνικούς και δημοκρατικούς πλειοψηφικούς συσχετισμούς. Συμβαδίζουν, αλληλοσυμπληρώνονται και δεν αντιμάχονται.Στην σύγχρονη εποχή μας, αυτήν εδώ:
- Όπου: η ταχύτητα μας φέρνει στο προσκήνιο την θεαματικότητα αντί του " ουσιαστικού θεματικού" και το εντυπωσιακό, αντικαθιστά το ωφέλιμο και δημιουργικό.
- Όπου: η αξία της ενημέρωσης και της γνώσης αποτιμώνται με δείκτες και αριθμούς από τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε, εκείνα που "συναινετικά" διαμορφώνουν συνειδήσεις "περιορισμένης ισχύος" και πεπερασμένης διάρκειας.
- Όπου: η "αξιοπιστία" έχει μετατραπεί, τέλος, σε ένα αντικείμενο μελέτης στατιστικής δημοσκοπήσεων, που την φέρνουν στον πάτο, κάτω-κάτω.. και άλλο δεν πάει. Τότε, να σταθούμε, στο πλάι και να αφουγκραστούμε, τις χαμηλές φωνές.
Οι μεγάλες και δυνατές, πολύ αχό σηκώνουν.
(μερικές θεματικές σκέψεις διαβούλευσης)
Έφτασε επιτέλους η πολυαναμενόμενη πρόταση του Υπουργείου Εσωτερικών για την αρχιτεκτονική αναδιάρθρωση της χώρας. Ως ενεργός πολίτης σε δημοτικά δρώμενα ήθελα πως και πώς να δω το σχέδιο. Μία πρόταση που φιλοδοξεί τελικά να λύσει πολλά από τα προβλήματα που παρουσιάζονται σήμερα σε δήμους αγροτικούς και αστικούς. Μία καλή μελέτη του σχεδίου αποκαλύπτει πολλά νέα θετικά στοιχεία που εισέρχονται στη δημοτική διοίκηση. Έτσι, κατατέθηκε η πρόταση της κυβέρνησης για ηλεκτρονική διακυβέρνηση σε δήμους, για δημοτικά ΑΤΜ εξυπηρέτησης πολιτών, για κάρτα δημότη, συνήγορο του δημότη κλπ. Οι συνενώσεις μπροστά σε αυτά τελικά μάλλον είναι δευτερεύον ζήτημα (έχουν εν τούτοις τη δική τους σημασία για όσους διεκδικούν την εκλογή). Έχω καταθέσει και στη σχετική διαβούλευση τις εντάσεις μου για την κάρτα δημοτών που πολύ φοβάμαι ότι δε θα δουλέψει όπως οραματιζόμαστε. Ειδικά στα χέρια υπερηλίκων και μεσαίων ηλικιών, θα αποτελεί τροχοπέδη στην εξυπηρέτησή τους, αφού έμαθαν μόνο να στέκονται σε ουρές και να συνδιαλέγονται με το δημόσιο δια ζώσης. Από την άλλη, σχετικά με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση πρέπει να σημειώσουμε ότι ήταν ένα εγχείρημα και της προηγούμενης κυβέρνησης, που όμως έμεινε πολύ πίσω. Όχι απαραίτητα εξαιτίας των κυβερνητικών επιλογών για την αυτοδιοίκηση, αλλά κυρίως λόγω της αμάθειας και της φοβίας (που πολλά ΜΜΕ έχουν κατά καιρούς καλλιεργήσει στενόμυαλα και φοβούμενα τη διάχυση πληροφοριών και απομακρύνοντας το δικό τους μονοπώλιο). Την ίδια στιγμή όμως τα δημοτικά ΑΤΜ θα μπορέσουν να εξυπηρετήσουν πολύ κόσμο που δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο. Βέβαια, εγώ προτείνω και δημιουργία Δημοτικών ΚΕΠ για άμεση και καλύτερη εξυπηρέτηση και την άμεση σύνδεση των δημοτολογίων με τις ΔΟΥ και τη ΔΕΗ (για συντονισμό των δημόσιων εγγράφων –ούτως ή άλλως όλα αυτά έχουν τις ίδιες προσωπικές πληροφορίες μέσες άκρες).
Ο Καλλικράτης όμως φιλοδοξεί να οικοδομήσει όχι μόνο έναν ηλεκτρονικό Παρθενώνα, αλλά ουσιαστικά μία δημοκρατικότερη διοίκηση μιας τοπικής κοινότητας. Έτσι, το Δημοτικό Συμβούλιο ανάγεται σε πραγματικά πολιτικό όργανο αποφάσεων κι όχι διαχειριστικό διοικητικό (αν σκεφτούμε ότι θα αυξηθούν οι ευθύνες και οι σύμβουλοι, δεν είναι δυνατόν να συζητούνται θέματα τριτεύουσας σημασίας σε ένα ΔΣ, όπως γίνεται σήμερα). Το ΔΣ θα αποφορτιστεί με την παράλληλη λειτουργία Επιτροπών -αντιπροσωπευτικών παραταξιακά- που θα αποφασίζουν θέματα και η απόφασή τους θα επικυρώνεται από το ΔΣ -ως κυρίαρχο όργανο. Παράλληλα, η παλιά διοικητική ομάδα της δημοτικής αρχής θεσμοθετείται και διευρύνεται με την παρουσία διευθυντών κι άλλων υπηρεσιακών παραγόντων για καλύτερο συντονισμό (Εκτελεστική Επιτροπή). Έτσι, οι πολιτικοί θα σταματήσουν να ανακατεύονται στο γραφειοκρατικό έργο, μια και συχνά καταντούσαν προϊστάμενοι των υπαλλήλων απεμπολώντας τον πολιτικό τους ρόλο.
Δυστυχώς, ο Καλλικράτης δεν προσφέρει πολλά στον εκδημοκρατισμό και την επικοινωνία του κόσμου με τη Διοίκηση. Ναι μεν ορίζονται μερικές τροποποιήσεις για τη λογοδοσία -κλάσης ανώτερες από του Παυλόπουλου- σε σταθερή βάση και επιβάλει τη σύνταξη εκθέσεων διαφόρων οργάνων, αλλά δεν έφτασε στο προχωρημένο και ριζοσπαστικό επίπεδο να απαιτεί διενέργεια πολλών λαϊκών συνελεύσεων (πχ σε κάθε γειτονιά) συντονισμού, προγραμματισμού και απολογισμού. Βέβαια, το γεγονός ότι θα έχουν χρήματα να διαχειριστούν οι τοπικές επιτροπές (τα παλιά ΔΣ) για τοπικά θέματα, είναι πολύ σημαντικό και σίγουρα δημοκρατικό, όπως και η επαφή του Δήμου με την Κοινωνία των Πολιτών. Ωστόσο, τούτη η επαφή με φορείς, συλλόγους, ΜΚΟ κλπ παραμένει θολή πρέπει να θεσμοθετηθεί πιο επιτακτικά και πιο αυστηρά.
Σίγουρα θετικό μοιάζει το βήμα για το Συνήγορο του Δημότη. Ωστόσο, σημαντικό είναι το κενό σχετικά με τη θέση στην ιεραρχία του προσώπου τούτου. Φοβούμαι ότι η μεγάλη εκτίμηση του Συνηγόρου του Πολίτη, φέρνει ιδέες που δε θα λειτουργήσουν σωστά, εκτός κι αν ο Καμίνης τους βάλει χέρι κι αρχίσει να επιβάλει ποινές. Και ο φόβος μου στηρίζεται όχι στην καλά απαιτούμενη εκλογή με τα 2/3 του Δημοτικού Συμβουλίου τούτου του Συνηγόρου του Δημότη, αλλά στη θέση που θα έχει μέσα στη δομή ενός Δήμου.
Πρέπει να είναι ανώτερος από όλους τους Αντιδημάρχους και τουλάχιστον ισότιμος του Δημάρχου (να μπορεί να τον κρίνει). Δεν πρέπει να είναι όμως αναγκαία νομικός (δεν τίθεται καν στο σχέδιο) ούτε όμως και να καταλήξει μετακλητός υπάλληλος-φερέφωνο της Διοίκησης. Σίγουρα δεν πρέπει να έχει το ρόλο του αναχώματος, του προφυλακτήρα του Δημάρχου για την προστασία από παράπονα, αλλά της προστασίας του πολίτη.
Είναι γνωστό ότι η πρώτη τετραετία κάθε καλλικρατικού δήμου θα είναι περίοδος προσαρμογής και διαβούλευσης με τους υπηρεσιακούς παράγοντες και το λαό. Ο συντονισμός των νέων υπηρεσιών, οι συγχωνεύσεις και οι αρμοδιότητες είναι οι μεγάλες δυσκολίες. Ο χάρτης απασχολεί μόνο τα κόμματα και τους αιρετούς, όχι το λαό. Η διαμόρφωση όμως μιας ενιαίας Υπηρεσίας είναι δύσκολη και χρονοβόρα -αν σκεφτούμε ότι θα αργήσει ο σχετικός κώδικας και πώς λειτουργεί το δημόσιο- και αυτό θα έχει αντίχτυπο στον πολίτη. Παράλληλα, ο εκσυγχρονισμός, η ηλεκτρονική διασύνδεση των υπηρεσιών κλπ θα απαιτήσουν μεγάλο κόστος (η λέξη δεν έχει πληθυντικό αριθμό παιδιά) και σίγουρα σχετικό βάθος χρόνου. Και όλα αυτά τα δύσκολα και μπαχαλώδη θα προστεθούν στα υπάρχοντα οικονομικά προβλήματα και το σχεδιασμό των υποδομών τους. Σαφώς οι συνενώσεις νομικών προσώπων των δήμων και υπηρεσιών θα επιβάλουν τον εξορθολογισμό της κατανομής του προσωπικού και αισιοδοξώ ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία θα καλυφθούν οι κενές θέσεις που υπάρχουν σε πολλές υπηρεσίες.
Σε άμεση συνάρτηση όμως με τον εξορθολογισμό της κατανομής του προσωπικού και τον εκσυγχρονισμό της Υπηρεσίας τίθεται αποφασιστικά το ερώτημα του διαχωρισμού των δημοτών-ετεροδημοτών. Γιατί πρέπει ακόμα να διατηρούμε τον απαρχαιωμένο αυτό θεσμό που είναι τόσο αντι-οικονομικός (μεταφορές, ατυχήματα, υπέρογκο κόστος εκλογών κλπ) και να θεωρούνται αυτόματα δημότες όλοι οι πραγματικοί κάτοικοι μιας περιοχής (πιστοποιημένοι μέσω της ΔΕΗ και της ΔΟΥ τους). Γιατί το Δημόσιο να μην μπορεί να ακολουθήσει στην εποχή των υπολογιστών τις μεταναστευτικές ροές και τις μετακινήσεις;