" η απόκλιση ανάμεσα στο κοινωνικά και στα ατομικά δικαιώματα μας, αυτά ορίζουν και αναδεικνύουν το ζήτημα της ηθικής σε κάθε εποχή."

Η αξιοπιστία του λόγου και των πράξεων μας καθορίζονται, σε μεγάλο βαθμό , από το βασικό μέγεθος της ηθικής.

Το μέγεθος της ηθικής αποτελεί την συνισταμένη κοινωνιολογικών εννοιών, όπως: Δίκαιον, αίσθημα ευθύνης, παρρησία, ήθος, την ατομική αλλά και συλλογική συνείδηση ( ατομο και κοινωνική συνείδηση.)
Το σύστημα, δηλαδή, των αξιακών μας αρχών.

Ισχυρίζομαι, ότι δεν αποτελεί ένα μετρήσιμο μέγεθος, ούτε βέβαια μια αμετάβλητη σταθερά από κανονιστικούς όρους και νόμους. Οι κανονιστικοί κοινωνικοί όροι που είναι αναγκαίοι, αφενός, δεν ενσαρκώνουν την πλήρη διάσταση και το εύρος του όρου "ηθική", αφετέρου.

Απαιτείται μια ευρύτερη αντίληψη κοινωνικής και συλλογικής συνειδητότητας, τέτοιας που μας δίνει, εκείνη η ανεπτυγμένη και εκπαιδευμένη ικανότητα, που προέρχεται μέσα από συνεχείς επαναπροσδιορισμούς και αναζητήσεις.

Έπαναδιατυπώνουμε την 'εννοια της ηθικής μας, ανάλογα και σύμφωνα με τις κοινωνικές αλλαγές και τα σύγχρονα κοινωνικά προτάγματα, που μέρος τους είμαστε και αναπόστατοι ιμάντες του, ταυτόχρονα.

Το "συνευρίσκομαι", "συνδιαλέγομαι", "συναποφασίζω" και "συνλειτουργώ" , είναι οι απαραίτητες κοινωνικές συνθήκες, που προάγουν τον διάλογο, την συλλογικότητα, την κοινωνία και τους πολίτες. Δεν είναι, ταυτόχρονα, όμως, επ΄ουδενί, αρκετές, μα ούτε και οι μοναδικές σταθερές που θα επιβεβαιώσουν και θα επικυρώσουν την "αξιοπιστία ενός λόγου".

Η ελευθερία στην έφραση και στην γνώμη μας, όπως και η αξιοπιστία του λόγου, δεν ποσοστικοποιείται και δεν συμψηφίζεται. Είναι θεμελιώδες δικαίωμα και υποχρέωσή μας, μαζί.

Δεν κρίνεται, αλλά ούτε επικυρώνεται από τους όποιους, κοινωνικούς και πλειοψηφικούς συσχετισμούς. Αυτό αποτελεί και το θεμελιώδες ηθικό πρόβλημα.

Δηλαδή η απόκλιση ανάμεσα στο κοινωνικά και στα ατομικά δικαιώματα μας, αυτά ορίζουν και αναδεικνύουν το ζήτημα της ηθικής σε κάθε εποχή.

- Όσο αυτά "αποκλίνουν", τόσο το ηθικό πρόβλημα μεγαλώνει και αναδεικνύονται μείζονα κοινωνικά προβλήματα.

- Όταν το ατομικό και το κοινωνικό συμφέρον "συγκλίνουν", τότε η κοινωνία και τα άτομα ευημερούν και οι κοινωνίες είναι ευνομούμενες κοινωνίες δικαίου και ισότητας.

Δηλαδή η απόκλιση ανάμεσα στο κοινωνικά και στα ατομικά δικαιώματα μας, αυτά ορίζουν και αναδεικνύουν το ζήτημα της ηθικής σε κάθε εποχή.


Στην σύχρονη εποχή μας, όμως.

- Όπου η ταχύτητα φέρνει στο προσκήνιο την εύκολη θεαματικότητα, αντί του " ουσιαστικού θεματικού",

- Όπου το εντυπωσιακό , αντικαθιστά το ωφέλιμο και δημιουργικό.

- Όπου η αξία της ενημέρωσης και της γνώσης αποτιμώνται με δείκτες και αριθμούς, από τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε, που "συναινετικά" διαμορφώνουν συνειδήσεις "περιορισμένης ισχύος" και πεπερασμένης διάρκειας.

- Όπου η "αξιοπιστία" έχει μετετραπεί, τέλος, σε ένα αντικείμενο μελέτης στατιστικής δημοσκοπήσεων, που την φέρνουν στον πάτο.
Κάτω- κάτω..και άλλο δεν πάει.

Τότε, αυτό που απαιτείται,
είναι: να αφουγκραστούμε τις χαμηλές και χωρίς αλλαζονεία, φωνές.

Τις εκπαιδευμένες και σμιλευμένες φωνές που ακουμπούν και στηρίζονται στην παιδεία και στον πολιτισμό.


Υ.Γ.
Αφορμή, δοθείσης, τα επίκαιρα και πολύ καλά άρθρα του φίλου μου του Δείμου:

" από την ηθική στην ελευθερία" .

Κοινές είναι οι διαπιστώσεις, που αφορούν:

α) Την "αναπηρία" της ευρωπαϊκής ένωσης.

β) Τις αρπακτικές ακόρεστες διαθέσεις των εγχώριων και διεθνών παρασιτικών οικονομικών κέντρων που λυμαίνονται τον παραγόμενο δημόσιο πλούτο.

γ) Την υπανάπτυξη της δημόσιας διοίκησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα στην χώρα μας, που οφείλεται- εκτός των άλλων -και στην ανυπαρξία αξιόπιστων θεσμικών ελεγκτικών μηχανισμών.

- Οι κοινωνικές ομάδες, οι πολίτες, χαρακτηρίζουν τα οικονομικά μέτρα , σαν αδίκως κατανεμημένα.

- Θα ήταν έκπληξη, αν τα μέτρα, ήταν δίκαια. Επίσης, αν η κοινωνία στο σύνολό της, τα αποδεχόταν σαν δίκαια.

Το θέμα, εύλογα, πρέπει να απασχολήσει ένα νέο πολιτικό πλαίσιο. Στο επόμενο στάδιο, αυτό που αποσιωπάται ή απλώς αναφέρεται χωρίς να υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, τέτοιες που να πείθουν ότι μας έχει απασχολήσει η σοβαρότητα του.

Ποιοί θα υλοποιήσουν αυτά τα μέτρα;

Ποιός εγγυάται την αξιόπιστη, έστω, εφαρμογή

στα νέα οικονομικά και ανισόρροπα, μέτρα;

- Με ποιό τρόπο, άραγε, θα συμμετάσχουν στην υλοποίησή τους, εκείνοι οι οποίοι κατέχουν προνομιακές θέσεις στην δημόσια διοίκηση και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα;

- Περιορίζονται μισθοί, αφαιρούνται επιδόματα και εξετάζονται περιπτώσεις για την επιστροφή χρημάτων, που χορηγήθηκαν, καθ'υπερβολήν, από το 2006.

- Ποιές οι αναμενόμενες ενέργειες, που θα μηχανευθούν. τα υψηλά αμειβόμενα στελέχη, ώστε να έχουν τις λιγότερες απώλειες και να διατηρήσουν το απυρόβλητο στις ευθύνες που τους αναλογούν;

- Είμαι πεπεισμένος, ότι θα ακολουθήσουν διαδικασίες που δεν θα αφορούν στην δίκαιη κατανομή των βαρών, όπως:

- Εσωτερικές διοικητικές ανακατονομές και "καθαρισμός" από ίχνη που θα οδηγούσαν σε αμέτρητο πλήθος από συμπεριφορές, ασυδοσίας, αυθαιρεσίας, ανομίας και καταχρηστικής εξουσίας.

Συμπεριφορές που ευνοούσαν τα ίδια συμφέροντα τους, αδιαφορώντας, εντελώς και γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε σύμβαση περί των αρχών δικαίου, ισονομίας, εργατικού δικαίου και όλων αυτών των αορίστως οριζομένων και ουδέποτε εφαρμοσμένων.

- Συνεπώς, εκτός από τα άδικα οικονομικά μέτρα λιτότητας, που καλούνται να πληρώσουν οι μη "έχοντες και προς χάριν εκείνων που διαχειρίστικαν με ανάξιο, ανεύθυνο και αξιόποινο τρόπο το δημόσιο χρήμα.

- Έκτός από αυτό, λοιπόν, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε το δυσκολότερο όλων:

Την αδυναμία της εξάλειψης των παραγόντων

που δημιούργησαν αυτά τα οικονομικά δυσεπίλυτα προβλήματα.

Δεν αφορούν, ως εκ τούτου, στα αρνητικά αριθμητικά μεγέθη της οικονομίας μας. Και μόνο σ'αυτά.

Ποιοί θα αναλάβουν την ευθύνη να αντιπροτείνουν και να προωθήσουν μέτρα που θα ανταποκριθούν στα αιτήματα της εποχής;

- Η κυβέρνηση, δεν πείθει. Η αξιωματική αντιπολίτευση, έχει πιάσει πάτο, κατά τα κοινώς λεγόμενα.

- Οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις, βρίσκονται εγκλωβισμένες σε εσωτερικές διαμάχες, από την μια και από την άλλη, έχουν να αντιμετωπίσουν πολιτικές αντιφάσεις που οι ίδιες δημιούργησαν.

- Η πολιτική στρατηγική της άκριτης υποστήριξης όλων των συντεχνιακών αιτημάτων έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την δίκαιη επίλυση των κοινωνικών και εργασιακών ανισοτήτων.

- Οι ομάδες που έχουν διαμορφώσει κλίμα πελατειακών σχέσεων και συμμαχίες με κρατικοδίαιτα ιδιωτικά συμφέροντα επιδιώκουν την διατήρηση των άνομων προνομίων τους και βρίσκοντασι σε πλήρη αντιπαράθεση με τους εργαζόμενους που λειτουργούν έξω από τα παρασιτικά παράκεντρα.

- Εκεί, όπου τα κόμματα και τα συνδικάτα, σιωπούν, εκεί χάνεται και η κοινωνική αλληλεγγύη, εκεί, πλέον, αναζητείται η αξιοπιστία του πολιτικού λόγου.


Είναι αδιάφορη μια γενικόλογη αφηρημένη πολιτική χωρίς συγκεκριμένες θέσεις ή απόψεις, που δεν είναι ικανές να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα στην ουσία τους.

Δεν είναι πολιτική στρατηγική, η παράθεση από ιδέες που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, αλλά δεν υλοποιούνται επί της γης. Αδυναμία είναι και υπεκφυγή, ταυτόχρονα.


Παράδειγμα:

Λύσεις, θεσμικές και Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας.

Δεν είναι απλό θέμα η απόλυση ενός υπαλλήλου, ενώ έχει γνωμοδοτήσει, με σχετική έκθεσή της, υπερ του, η Επιθεώρηση Εργασίας.

Γιατί υπάρχει κενό στο εργατικό δίκαιο;

Ποιός είναι ο υπεύθυνος θεσμικός μηχανισμός που ελέγχει την εφαρμογή των νόμων και γνωμοδοτεί, τελεσιδικώντας; Υπάρχει; Όχι.

Η καθημερινότητα αναδεικνύει τα πραγματικά προβλήματα. Οι εργαζόμενοι είναι τελείως απροστάτευτοι στις επιθετικές, αυθαίρετες τακτικές των διαπλεκομένων συμφερόντων που καταδυναστεύουν και λυμαίνονται τον δημόσιο πλούτο.

Δημόσια διοίκηση και ποικιλόμορφα ιδιωτικά συμφέροντα έχουν δημιουργήσει άνομα κέντρα εξουσίας και στεγανά. Αυθαιρετούν, ασυδοτούν και λογαριασμούς δεν δίνουν.

Ποιοί ελέγχουν; Κανείς!

Τα αρμόδια θεσμικά όργανα ( Σ. ΕΠ. Ε) είναι στο περιθώριο και αδρανοποιημένα.

Τα θέματα προς επίλυση είναι πολλά και απαιτούνται άμεσες λύσεις. Τα οικονομικά μέτρα απαιτούν θυσίες.

Χωρίς διαφάνεια και αξιόπιστες προτάσεις η κοινωνία ασφυκτιά και πνίγεται σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα που απογοητεύει αν δεν υπάρξουν ενδείξεις για μια ειλικρινή και δίκαιη αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Η διαφθορά είναι το πρώτο και κυρίαρχο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί σε οποιαδήποτε πολιτική στρατηγική. Καμμία ιδεολογική και πολιτική πρόταση σεν είναι αξιόπιστη, αν δεν συμπεριλαμβάνει στην στρατηγική της την διαφάνεια και την αντιμετώπιση της διαφθοράς.

Εντολές, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, δεν αφορούν στην κοινωνία των πολτιτών που συμμετέχει, αλλά στην κοινωνία της βιομηχανίας των υπηκόων.

Τι ρόλο διεκδικούμε να παίξουμε, τελικά ;

- Αυτόν, τον άχαρο ρόλο του τερματοφύλακα, μιας μικρής ομάδας που καλείται να αποκρούσει το "πέτσινο" πέναλτυ;

- Ή μήπως, είμαστε διαρκώς και αδιακόπως οι μπουκαδόροι, που θα μπούν στο γήπεδο επειδή το πρωτάθλημα είναι στημένο εκ των προτέρων ;

Τα κόμματα, οι κοινωνικές ομάδες, τα συνδικαλιστικά σωματεία, καλούνται να κερδίσουν την χαμένη τους αξιοπιστία.

- Να κοπούν, οι ομφάλιοι λώροι με εκείνους ευνοούν την αδιαφάνεια και την διαφθορά, με εκείνους που ανέχονται την ανομία, την ασυδοσία και καταδυναστεύουν την δημόσια διοίκηση και τα άνομα παράκεντρα.

Και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη, δεν γίνεται.

Διαφθορά στους χώρους εργασίας

Είναι γνωστή και πολυσυζητημένη η κρίση στο πολιτικό σύστημα που ζούμε. Δεκάδες ιστολόγια και ακόμα πόσα άρθρα σημειώνουν την "κατάρρευση", την ανάγκη μετασχηματισμού, την καταστροφή της Βουλής κτλ κτλ. Ο τελευταίος που θα επαινέσει τη "δημοκρατία" είναι εγώ. Ωστόσο, αναρωτιέμαι: είναι πρόταση πολιτική να κάψουμε τη Βουλή;
Στο μεταμοντέρνο είναι γνωστή η τάση άρνησης. Άρνηση για όσα κληροδοτήθηκαν από τους προηγούμενους, άρνηση όσων κερδίσαμε μόνοι μας, άρνηση των θέσεων των άλλων (υποστηρίζοντας φυσικά τη δική μας δογματική θέση με φανατισμό οπαδικό). Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει: η άρνηση είναι πρόταση πολιτική/κοινωνική; Σαφώς και διαφωνώ με όλες εκείνες τις αφοριστικές στάσεις ότι φταίει η Βουλή, ότι οι Βουλευτές είναι βολευτές.
Και φυσικά ούτε είναι όλοι ίδιοι, ούτε φταίνε όλοι, ούτε το κοινοβουλευτικό σύστημα ευθύνεται για όλα. Αντίθετα, για εκείνους που φταίνε, για όσους έκλεψαν ή κατασπατάλησαν το λαϊκό απόθεμα υπομονής και οικονομίας, εμείς δε φταίμε; Δεν υποστηρίζω ότι ευθυνόμαστε επειδή απλά τους ψηφίσαμε (πώς θα μπορούσαμε άραγε να ξεφύγουμε από τον εκβιασμό αφού τα κόμματα προβάλλουν τα ίδια άτομα συνεχώς;).
Ευθυνόμαστε πολύ απλά για την απουσία μας από την πολιτική ζωή. Η ευθύνη είναι των πολιτών αποκλειστικά και μόνο. Δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε πολλές. Ας εξετάσουμε όμως, εμείς τι κάναμε τόσα χρόνια; Βολευόμασταν μπροστά από έναν Η/Υ, από μια TV, σε ένα γραφείο ή ένα καναπέ αντίστοιχα κι αφήναμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Πόσες φορές ο λαός συμμετείχε σε πολιτικές διεργασίες;
Ίσως κάποιος αντιτείνει, δε μας άφηναν. Τα κόμματα είναι κλειστές λέσχες. Και πόσο προσπάθησε ο καθένας να εισέλθει σε λέσχες (χωρίς να πουλά τις αξίες του), πόσες φορές προσπάθησε να δυναμώσει/ανυψώσει τη φωνή του, τη πράξει ουχί τω λόγω; Το έχω γράψει τόσες φορές ώστε στο τέλος εκδόθηκε ως πολιτικό δοκίμιο. Ας δούμε τη δημοκρατία από άλλη οπτική… Από την οπτική της αμφισβήτησης, της κρίσης κι όχι της άρνησης.
Η άρνηση είναι τόσο εύκολη ώστε μετά αδυνατούμε μετά να προτείνουμε. Η αμφισβήτηση και η κριτική, η πίεση κι η συμμετοχή έχουν ή διαμορφώνουν προτάσεις μέσα από τη συνεργασία. Αμφισβητώντας το σύστημα με συμμετοχή μέσα στη δράση, λειτουργούμε αντισυστημικά.
Αντισυστημικότητα δεν είναι η τηλεοπτική παρουσία (βλ. ΣΥΝ, ΛΑΟΣ), ούτε η συνεχής κινητοποίηση του πλήθους που τελικά κουράζει κι απογοητεύει (βλ. ΚΚΕ). Αντισυστημικότητα είναι η συνεχής παρουσία, κρίση, και κατάθεση βελτιωτικών προτάσεων. Η κινηματική δημοκρατία δεν έχει ανάγκη ούτε από ηγέτες ούτε από κόμματα. Τα κόμματα συμπληρώνονται μέσα από τη συνεργασία, μέσα από τη συλλογικότητα όσων ενδιαφέρονται πραγματικά. Αμφισβητούν και κρίνουν, συνδιαλέγονται και προτείνουν. Χωρίς συντεχνιασμούς, αλλά με όλη τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια του ερασιτεχνισμού και της αντιπρότασης, με όλη τη δυναμική της οικουμενικής/παν-κοινωνικής θέασης των πραγμάτων μπορούμε να προτείνουμε και να αλλάξουμε. Να αλλάξουμε εμείς πρωτίστως και δευτερευόντως την κοινωνία.
Η διαφάνεια έρχεται μέσα από την επιθυμία της ενημέρωσης, μέσα από την ανάγκη της πληροφορίας. Όσο μένουμε απαθείς και αφήνουμε την πληροφόρησή μας σε λίγους επαγγελματίες διαμορφωτές της κοινής γνώμης, επιτρέπουμε στο λαϊκισμό να βαδίζει δίπλα στην αδιαφάνεια στο δρόμο για τη άγνοια. Επιτρέπουμε μέσα από τη δικής μας ευθύνης αγνωσιά και μη συμμετοχή, την κακοδιαχείριση, τη ρεμούλα, την απιστία στο κοινό καλό.
Εξάλλου, κάθε πολιτικό σύστημα, πάντα εξυπηρετούσε συγκεκριμένα συμφέροντα. Εμείς σήμερα το καταλάβαμε ή απλά σήμερα είδαμε ότι δεν εξυπηρετούνται τα δικά μας συμφέροντα; Κανένα από τα δύο. Απλά τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαμε το φαντασιακό της ελευθερίας/δημοκρατίας, για να ικανοποιήσουμε ρουσφετολογικά (δηλαδή ενισχύαμε το λαϊκισμό και τον πατερναλισμό) προσωπικά συμφέροντα. Αντί να κάψουμε τη Βουλή, γιατί δεν επανεξετάζουμε τη δική μας συμμετοχή, γιατί δεν αποφασίζουμε να σπάσουμε τα στεγανά και να σταματήσουμε να φοβόμαστε όσα θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς;

O Νίτσε είχε πει: "για να μπορέσεις να αντέξεις στη ζωή έχεις τρία όπλα. Τον διαρκή αγώνα, τον έρωτα και την τέχνη".

Τον διαρκή αγώνα, τον έχουμε αποδεχτεί. Ο έρωτας είναι προσωπικό θέμα, που σημαίνει τα "εν οίκω ουκ εν δήμο" . Για την τέχνη όμως, την σχετική ετικέτα αδίκως την παραλείψαμε, Δείμο.

Σκέφτηκα σήμερα να ξαναδιαβάσω την "Πλωτή Όπερα" και να κάνω ένα μικρό ταξίδι με την φαντασία μου.


Περπατάμε στην όχθη ενός ποταμού και κάποια στιγμή κάνουμε μια μικρή στάση σ' ένα σημείο, εκείνο που σου δίνει μια καλή ευκαιρία για να απολαύσει κανείς την φύση, την θέα και να ρεμβάσει. Να μια ωραία στιγμή για να πάρουμε μια καλή ανάσα. Σε λίγο, άλλωστε θα κάνει την εμφάνισή του το ποταμόπλοιο. Σίγουρα θα είναι μια ξεχωριστή μέρα η σημερινή για μας.

Το ποταμόπλοιο που κινείται και διασχίζει τον ποταμό, έχει κλόουν, χορευτικά, μάγους, μπάντες, θεατρίνους και κάθε λογής εκδηλώσεις, οι οποίες εναλλάσονται διαδοχικά. Δεν έχουμε την δυνατότητα να έχουμε το σύνολο των εικόνων βέβαια, όπως είναι και το λογικό, αφού βρισκόμαστε σ'ένα σημείο του ποταμού, οπότε αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε θέσεις και να προσπαθούμε κάθε φορά να μην χάσουμε τις πλούσιες παραστάσεις του.

Έτσι, την μια στέκουμε εδώ, την άλλη τρέχουμε πιο κάτω και τ'άλλα απο πληροφορίες που συλλέγουμε από δω κι από εκεί. Ξέχασα να σας αναφέρω ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί που επιλέξαμε να κάνουμε την βόλτα μας σε τούτο εδώ το μέρος στην άκρη μιας πόλης. Εδώ έχει έρθει όλος ο κόσμος σήμερα. Έχει έρθει για να δει, να μάθει και να διασκεδάσει.

Κάποια στιγμή έρχεται και η σειρά μας. Και περνά, ναι, ναι, ακριβώς στο σημείο που εμείς έχουμε σταθεί. Προλαβαίνουμε τώρα, να απολαύσουμε ολοζώντανα, με τα "Μάτια"μας και όχι απο περιγραφές, τη δική μας την παράσταση. Επιτέλους είναι η σειρά μας!

Ήταν ένας ταχυδακτυλουργός, που με τα μαγικά του κόλπα, μας ξετρέλανε από χαρά. Χαρήκαμε τόσο πολύ, παρότι γνωρίζαμε κατά βάθος και ξέραμε πολύ καλά ότι μας εξαπάτησε! Με την θέλησή μας, κατά κάποιο τρόπο, αλλά ας είναι, χαλάλι του!

Μετά ο καθένας μας, ζητούσε πληροφορίες εναγωνίως και με πολύ μεγάλη περιέργεια. Ο ένας απο τους άλλους, εκείνους που ήταν στις προηγούμενες θέσεις και σημεία της όχθης. Υπήρχαν και μερικοί που είχαν καταφέρει να είναι σε πολύ καλύτερα σημεία από αυτά που εμείς είχαμε επιλέξει.
Έτυχε, ίσως, ή το είχαν μελετήσει αλλιώτικα απο εμας. Αυτοί, είχαν δει "ζωντανά" τα καλύτερα σόου, οι τυχεροί!

Το ποταμόπλοιο συνεχίζει την πορεία του και τις παραστάσεις. Ήρθε η σειρά των άλλων, εκείνων που βρίσκονταν πιο κάτω απο μας, ώστε να απολαύσουν και να χαρούν, αν και δεν είχαν επιλέξει τα καλύτερα σημεία της όχθης. Το αντίθετο θάλεγα, μάλλον. Ποιός να ξέρει, άραγε, εκείνοι οι άνθρωποι τι θα καταφέρουν να δούν. Δεν ξέρουμε, καν, αν και θάθελα παρά πολύ να μάθω γι'αυτά.
Σιγά-σιγά, το πλοίο μας, χάνεται από τον ορίζοντα μας και απομακρύνεται ,τόσο πολύ, ώστε το μόνο που απομένει σε μας, πια, είναι οι ήχοι του, οι μακρινοί από τις μπαντες. Νύχτωσε και πρέπει να επιστρέψουμε στο σπίτι μας, στη μικρή μας πόλη.

Αύριο θα ρωτήσουμε και τους υπόλοιπους, να μας πληροφορήσουν. Θα μάθουμε περισσότερα, ίσως τα μάθουμε, όλα! Θάχουμε μια πλήρη και ακριβή εικόνα των γεγονότων στο ποταμόπλοιο,τα πάντα θα πούμε μεταξύ μας.

Ξέχασα να σας πω, ότι το ποταμόπλοιο είχε το όνομα "ΖΩΗ".

Θα φτιάξουμε την ολοκληρώμενη εικόνα, όλων των εκδηλώσεων, ίσως και των παρασκηνίων ακόμη. Σίγουρα θα έχει και αυτό, το παρασκήνιό του και τα δικά του μυστικά του. Τις δικές του μικρές ή μεγάλες ιστορίες.
Κάποιος θα βρεί την πλήρη εικόνα της "ΖΩΗΣ", των γεγονότων και των εκδηλώσεων που παρουσίασε το ποταμόπλοιο, δωρεάν. Ναί, ήταν δωρέαν η παράσταση και μια ειδική προσφορά που έγινε στους κατοίκους της μικρής μας πόλης. Είχαμε την επέτειο απο την ίδρυσης της.

Θα μας τα εξηγήσει άραγε και σε μας, αυτός ο τυχερός που κατάφερε να έχει την πλήρη εικόνα όλων αυτών των σπουδαίων εκδηλώσεων και γεγονότων που κουβαλούσε επάνω του το ποταμόπλοιο; Θάμαστε πολύ τυχεροί, αν το καταφέρουμε κι αυτό.

Ισως όμως, τονίσει ιδιαίτερα τα "δικά" του σημεία και τις δικές του εικόνες - που φυσικά διαφέρουν των άλλων- έτσι όπως αυτός τα είδε.
Είχε όμως τα γυαλιά μαζί του; Γιατί πολλές φορές τον έχουμε δει να φορά διαφορετικά γυαλιά. Άλλο ζευγάρι για τα κοντινά και άλλο για να βλέπει μακριά.

Ποιό από τα δύο θα διάλεξε για την σημερινή ημέρα, άραγε;

Είναι κι'αυτό. Ο καθένας βλέπει τα γεγονότα από την δική του θέση και μοιάζει πολύ δύσκολο να μας δώσει την εικόνα που εμείς θέλουμε, ώστε να την προσθέσουμε στο δικό μας παζλ και να ταιριάζει απόλυτα και αρμονικά.

Ας είναι, πολύ το σκέφτομαι. Έτσι και αλλιώς, ήταν μια ευχάριστη και ξεχωριστή ημέρα.! Τι ευτυχία, σκέφτομαι μόνος μου, πια.
Αλλά και πόσο λίγο κρατάει αυτό, είπε μια φωνή, από μέσα μου.

Πώς είδα την "Πλωτή Όπερα"
Σπίθας/Κριτική βιβλίου.

Ο ΤΖΏΝ ΜΠΑΡΘ έγραψε την Πλωτή Όπερα 24 ετών (εκδ.πόλις)


Προ ημερών είχα αποτυπώσει στο προσωπικό μου ιστολόγιο φόβους για έξαρση της ξενοφοβίας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, τα παρεπόμενα της 5ης Μάη γεγονότα απέδειξαν ότι το μίσος τούτης της κοινωνίας ξεπερνά πολλές φορές τις φοβίες μας. Οι ανεγκέφαλοι "επαναστάτες" ή προβοκάτορες πέτυχαν πολύ απλά να δείξουν ότι μισούμε και τους εαυτούς μας. Οι γύρω συμμετέχοντες στην πορεία -πέρα από ορισμένες εξαιρέσεις- απέδειξαν ότι όποιος διαφέρει στις επιλογές του αξίζει το μίσος μας. Γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να μεταφράσουμε τις συνειδητές επιθέσεις εναντίον ανθρώπων που εργάζονταν με πραγματικό στόχο το θάνατό τους (πολυχώρος "Ιανός") ή την απάντηση των αμέτοχων θεατών "να καείτε μουνάκια", "καλά να πάθετε, να καείτε απεργοσπάστες" και τη στάση άλλων απέναντι σε ένα πυροσβεστικό όχημα που πετροβολούσαν προκειμένου να καούν υπάλληλοι  (τράπεζα Marfin).
Τα τελευταία χρόνια, κάθε χρόνο και χειρότερα, παρατηρούμε να ανδρώνεται γύρω μας μια κοινωνία μίσους. Μία απανθρωποιημένη κοινότητα που στρέφει τα μέλη της να σφάζουν και μισούν αλλήλους. Και φυσικά είναι ολοφάνερη, πιστεύουμε, η σχέση του μίσους τούτου με την αυξανόμενη οικονομική ανέχεια. Ο φόβος της προλεταριοποίησης, η απειλή της φαντασιακής μας οικονομικής ευμάρειας (που στην ουσία είναι μία καταναλωτική ατομικίστικη κοινωνική επίδειξη), ο τρόμος για το δυσοίωνο -ή έστω μακροπρόθεσμα ευοίωνο με τραγικά μεγάλες δυσκολίες βραχυπρόθεσμα- μέλλον, λειτουργούν ως λίπασμα στο εντεινόμενο μίσος για ό,τι διαφέρει. 
Μισούμε τον απεργοσπάστη, μισούμε το μετανάστη, μισούμε περισσότερο τον καημένο πρόσφυγα, μισούμε τις γυναίκες που τις θέλουμε δούλες στο σπίτι (σεξουαλικά υποχείρια και παιδαγωγούς παιδιών μόνο), μισούμε τον καθηγητή στο σχολείο που δεν ασχολείται όπως εμείς απαιτούμε με το παιδί μας, μισούμε το δημόσιο υπάλληλο που έχει εξασφαλισμένη δουλειά, μισούμε τον πολιτικό που εκλέξαμε γιατί δε μας έκανε ρουσφέτι (έστω δεν ήταν πιστός στις εξαγγελίες του), μισούμε τον απεργό που κλείνει το δρόμο, μισούμε εκείνον που μας βρίζει όταν εμείς κλείνουμε το δρόμο... Παραδείγματα άπειρα και καθημερινά.
Μία κοινωνία μίσους ανδρώνεται και εμείς το αποδεχόμαστε τόσο ευχάριστα, τόσο εύκολα το υιοθετούμε, το αμέτοχα το εισπράττουμε. Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι ουσιαστικά μισούμε τον ίδιο τον Άνθρωπο. Έχουμε την απαίτηση να γίνουν όλοι σαν εμάς, να κάνουν όλοι ό,τι κάνουμε εμείς.
Και φυσικά μπορούμε να θυμίσουμε τις ευθύνες της εκπαίδευσης και της γενικότερης κοινωνικής άγνοιας και ακόμα και των ΜΜΕ. Τα ίδια τα κανάλια έδειξαν το δρόμο του μίσους μέσα από τις δικές τους ποικίλες αφηγήσεις, ειδήσεις κι αναφορές. Η απομυθοποίηση που επέφεραν και η ένταση της άγνοιας, της απάθειας και του τρόμου για κάθε αλλαγή στη ζωή μας (βλ. π.χ. τον τραγέλαφο του όρου "λαθρομετανάστης" όταν μιλάμε για κυνηγημένους πρόσφυγες ή την κατασυκοφάντηση του διαδικτύου), φέρνουν την κοινωνία μας στο χέιλος της αβύσσου. 
Το μίσος πλέον κυριαρχεί στη ζωή μας. Το βλέπουμε κατά των άστεγων, κατά των μεταναστών, κατά των πολιτικών. Το χειρότερο είναι ότι το μίσος τούτο το διδάσκουμε με πλήρη παιδαγωγική προσέγγιση.
Διδάσκουμε βιωματικά το μίσος στους νέους μας. Μισούμε την ίδια τη νεολαία. Τη μισούμε που δεν ακολουθεί τα δικά μας πρότυπα επικοινωνίας, τα κορίτσια που αναζητούν τα σεξ, τα παιδιά που προσπαθούν να εκφράσουν την αντισυστημική αντίδρασή τους. Μισούμε τους νέους που θέλουν να εργαστούν και να ασφαλιστούν.
Μόνο μισούμε το διπλανό. Δε θέλει αιτία. Θα βρούμε μία αιτία. Κι αν χρειαστεί θα εφεύρουμε μία. Και φυσικά μπορούμε να παραφράσουμε το Βολταίρο. Χρειαζόμαστε μια αιτία για να μισήσουμε, νιώθουμε την ανάγκη να εφεύρουμε μία.

- Θα πας στην εργατική συγκέντρωση η "θα πιάσεις τον Μάη";

Είναι το καθιερωμένο ερώτημα των φιλικών ή συναδελφικών συζητήσεων - και όχι μόνο- με την επικείμενη έλευση της Πρωτομαγιάς.
Ακολουθούν τα σχετικά πειράγματα και σχόλια, αναλόγως με την απάντηση. Δεν είναι λίγες οι φορές που ανεβαίνουν οι τόνοι και "ανάβουν τα αίματα".

- "Μήπως φέτος, δεν θα γίνει το ίδιο; "
- Με ρώτησε ο Δείμος, προχτές που καθόμασταν στο στέκι μας, στο '"ομόκεντρες διαδρομές".
- Αλλά, δεν του απάντησα. Ξέρει ότι δεν απαντώ, αν κάτι με προβληματίζει και δεν συνεχίζει.

Κάτι έχει αλλάξει, το ένιωθα, αλλά δεν μπορούσα να το εκφράσω, έτσι όπως εγώ το αισθανόμουν, οπότε σιώπησα.

Αρχίζουν οι εσωτερικές μου διεργασίες, μετά από παρόμοια ερωτήματα και συχνά μου χρειάζεται κάποιος σχετικός χρόνος, ώστε να μπορέσω να "συλλάβω" και να αφουγκραστώ.

- Να ψάξω, αυτές τις λεπτές αλλαγές που συμβαίνουν με την πάροδο των χρόνων. Τις αλλαγές στο περιβάλλον, εκεί δίπλα στο οποίο κινούμαι, αλλά και μέσα μου, βέβαια. Η καθημερινότητα σε σπρώχνει και δεν τις προσέχεις. Τις προσπερνάς..
- Σήμερα συνειδητοποίησα αυτό που με "τσιμπούσε" και με προβλημάτιζε. Σαν μύγες στριφογυρίζουν οι ιδέες και καταλαγιάζουν, όποτε αυτές θέλουν και χρειάζεται.
- Όπου και νάσαι σκέφτηκα ( δεν μπαίνω στο "ορθώς πολιτικά", δεν είμαστε σ'αυτό το θέμα, τώρα..) η πλειοψηφία στις παρέες θα συζητά για τα οικονομικά μέτρα, για την ύφεση, για την ανάπτυξη, (για την πράσινη ανάπτυξη, φυσικά..) και για τα παγκόσμια προβλήματα.

Για δες, λοιπόν! Το θέμα της συζήτησης μας βγήκε, "ομόκεντρον" !
Αυτή είναι η ολοφάνερη διαφορά, σε σχέση με τις προηγούμενες "πρωτομαγιές"!!

- Το μόνο που απομένει, θάναι την επόμενη φορά, να ξεκινήσουμε για μια "εργατική οικολογική , αναπτυξιακή πρωτομαγιά"!

- Είτε φυτεύοντας, όλοι μαζί δέντρα, είτε φτιάχνοντας ζώνες πυροπροστασίας στα δάση ή χίλια δυο άλλα πράγματα. Για λόγους ψυχαγωγικούς, περιβαλλοντικούς, οικονομικούς. Το κράτος, δεν διαθέτει κονδύλια για πυροπροστασίες.

Όλα αλληλένδετα είναι και δεν τόχουμε συνειδητοποιήσει, ακόμη.Γέλασα, με την σκέψη μου:)
Ας είναι, το βρήκα, πάντως, Δείμο, έστω και αργά..
Τελικά, η φύση έχει τους δικούς της νόμους!

Καλή πρωτομαγιά και καλό μήνα.


Αναζήτηση σε αυτό το ιστολόγιο

Είμαστε

Οι ομόκεντρες διαδρομές είναι το νέο διαδικτυακό μας στέκι. Δημιούργημα μιας αυθόρμητης αλλά συνειδητής επιθυμίας. Ένα στέκι που δε στοχεύει σε κανένα μεγαλεπήβολο, μεγαλόστομο και μεγαλειώδη αποτέλεσμα. Ένα ιστολόγιο που θέτει σαν αφετηρία εκκίνησης να ενσπείρει κάποιους σπόρους ιδεών και αξιών και οι οποίοι πιθανόν να αποτελέσουν εφαλτήριο για χρήσιμους προβληματισμούς και ακόμη ακόμη χρήσιμους διαλόγους.

Οι ομόκεντρες διαδρομές έχουν σαν κοινή αφετηρία εκκίνησης ένα διάλογο με άξονα την κοινή λογική την κατάθεση σκέψεων και απόψεων που αφορούν την πολιτική και στην κοινωνία, μακριά από την μικροκομματική πολιτική. Με ανοχή στη διαφορετικότητα, και επιμονή στην πολιτική ηθική, με παρρησία, καλή προαίρεση και ... μιλώ σιγά, μήπως και δεν μ΄ακούσουν !

Επιθυμούμε στα ιδεοδρομικά μας ταξίδια, να εμπλουτίσουμε τις σκέψεις μας, την ψυχή μας και να βελτιώσουμε το εγγύς περιβάλλον μας. Μικρές επιθυμίες, αλλά μεγάλα ταξίδια με ομόκεντρες διαδρομές, λοιπόν.

Δείμος - Σπίθας