Είναι πρόταση πολιτική να κάψουμε τη Βουλή;

Αναρτήθηκε από ο δείμος του πολίτη Πέμπτη 13 Μαΐου 2010 , ,

Είναι γνωστή και πολυσυζητημένη η κρίση στο πολιτικό σύστημα που ζούμε. Δεκάδες ιστολόγια και ακόμα πόσα άρθρα σημειώνουν την "κατάρρευση", την ανάγκη μετασχηματισμού, την καταστροφή της Βουλής κτλ κτλ. Ο τελευταίος που θα επαινέσει τη "δημοκρατία" είναι εγώ. Ωστόσο, αναρωτιέμαι: είναι πρόταση πολιτική να κάψουμε τη Βουλή;
Στο μεταμοντέρνο είναι γνωστή η τάση άρνησης. Άρνηση για όσα κληροδοτήθηκαν από τους προηγούμενους, άρνηση όσων κερδίσαμε μόνοι μας, άρνηση των θέσεων των άλλων (υποστηρίζοντας φυσικά τη δική μας δογματική θέση με φανατισμό οπαδικό). Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει: η άρνηση είναι πρόταση πολιτική/κοινωνική; Σαφώς και διαφωνώ με όλες εκείνες τις αφοριστικές στάσεις ότι φταίει η Βουλή, ότι οι Βουλευτές είναι βολευτές.
Και φυσικά ούτε είναι όλοι ίδιοι, ούτε φταίνε όλοι, ούτε το κοινοβουλευτικό σύστημα ευθύνεται για όλα. Αντίθετα, για εκείνους που φταίνε, για όσους έκλεψαν ή κατασπατάλησαν το λαϊκό απόθεμα υπομονής και οικονομίας, εμείς δε φταίμε; Δεν υποστηρίζω ότι ευθυνόμαστε επειδή απλά τους ψηφίσαμε (πώς θα μπορούσαμε άραγε να ξεφύγουμε από τον εκβιασμό αφού τα κόμματα προβάλλουν τα ίδια άτομα συνεχώς;).
Ευθυνόμαστε πολύ απλά για την απουσία μας από την πολιτική ζωή. Η ευθύνη είναι των πολιτών αποκλειστικά και μόνο. Δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε πολλές. Ας εξετάσουμε όμως, εμείς τι κάναμε τόσα χρόνια; Βολευόμασταν μπροστά από έναν Η/Υ, από μια TV, σε ένα γραφείο ή ένα καναπέ αντίστοιχα κι αφήναμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Πόσες φορές ο λαός συμμετείχε σε πολιτικές διεργασίες;
Ίσως κάποιος αντιτείνει, δε μας άφηναν. Τα κόμματα είναι κλειστές λέσχες. Και πόσο προσπάθησε ο καθένας να εισέλθει σε λέσχες (χωρίς να πουλά τις αξίες του), πόσες φορές προσπάθησε να δυναμώσει/ανυψώσει τη φωνή του, τη πράξει ουχί τω λόγω; Το έχω γράψει τόσες φορές ώστε στο τέλος εκδόθηκε ως πολιτικό δοκίμιο. Ας δούμε τη δημοκρατία από άλλη οπτική… Από την οπτική της αμφισβήτησης, της κρίσης κι όχι της άρνησης.
Η άρνηση είναι τόσο εύκολη ώστε μετά αδυνατούμε μετά να προτείνουμε. Η αμφισβήτηση και η κριτική, η πίεση κι η συμμετοχή έχουν ή διαμορφώνουν προτάσεις μέσα από τη συνεργασία. Αμφισβητώντας το σύστημα με συμμετοχή μέσα στη δράση, λειτουργούμε αντισυστημικά.
Αντισυστημικότητα δεν είναι η τηλεοπτική παρουσία (βλ. ΣΥΝ, ΛΑΟΣ), ούτε η συνεχής κινητοποίηση του πλήθους που τελικά κουράζει κι απογοητεύει (βλ. ΚΚΕ). Αντισυστημικότητα είναι η συνεχής παρουσία, κρίση, και κατάθεση βελτιωτικών προτάσεων. Η κινηματική δημοκρατία δεν έχει ανάγκη ούτε από ηγέτες ούτε από κόμματα. Τα κόμματα συμπληρώνονται μέσα από τη συνεργασία, μέσα από τη συλλογικότητα όσων ενδιαφέρονται πραγματικά. Αμφισβητούν και κρίνουν, συνδιαλέγονται και προτείνουν. Χωρίς συντεχνιασμούς, αλλά με όλη τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια του ερασιτεχνισμού και της αντιπρότασης, με όλη τη δυναμική της οικουμενικής/παν-κοινωνικής θέασης των πραγμάτων μπορούμε να προτείνουμε και να αλλάξουμε. Να αλλάξουμε εμείς πρωτίστως και δευτερευόντως την κοινωνία.
Η διαφάνεια έρχεται μέσα από την επιθυμία της ενημέρωσης, μέσα από την ανάγκη της πληροφορίας. Όσο μένουμε απαθείς και αφήνουμε την πληροφόρησή μας σε λίγους επαγγελματίες διαμορφωτές της κοινής γνώμης, επιτρέπουμε στο λαϊκισμό να βαδίζει δίπλα στην αδιαφάνεια στο δρόμο για τη άγνοια. Επιτρέπουμε μέσα από τη δικής μας ευθύνης αγνωσιά και μη συμμετοχή, την κακοδιαχείριση, τη ρεμούλα, την απιστία στο κοινό καλό.
Εξάλλου, κάθε πολιτικό σύστημα, πάντα εξυπηρετούσε συγκεκριμένα συμφέροντα. Εμείς σήμερα το καταλάβαμε ή απλά σήμερα είδαμε ότι δεν εξυπηρετούνται τα δικά μας συμφέροντα; Κανένα από τα δύο. Απλά τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαμε το φαντασιακό της ελευθερίας/δημοκρατίας, για να ικανοποιήσουμε ρουσφετολογικά (δηλαδή ενισχύαμε το λαϊκισμό και τον πατερναλισμό) προσωπικά συμφέροντα. Αντί να κάψουμε τη Βουλή, γιατί δεν επανεξετάζουμε τη δική μας συμμετοχή, γιατί δεν αποφασίζουμε να σπάσουμε τα στεγανά και να σταματήσουμε να φοβόμαστε όσα θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς;

5 σχόλια

  1. ΣΠΙΘΑΣ Says:
  2. Αντιδραστική, επικίνδυνη και ύποπτη.

    Αυτή δεν είναι πρόταση.

    Είναι μια βλαμμένη "απόδειξη" - που δεν φορολογείται- ..μιας άρρωστης, άναρχης νοοτροπίας, Δείμο.!


    Γενικευμένοι αφορισμοί ή μεγαλόστομες απόψεις δεν προσφέρουν, απολύτως τίποτα!

    Αντίθετα.
    Αποπροσανατολίζουν και παραβλέπουν τα πεδία που δίνονται οι πραγματικές μάχες.

    Ο εργαζόμενος, π.χ., θα φάει κατάμουτρα

    και τα μέτρα (Δ.Ν.Τ.)
    και τον εργατοπατερισμό
    και τον ασύδοτο κρατικό λειτουργό.

    Είναι πρόδηλη η αφασία που κυριαρχεί.

    Πως απαιτούμε να αλλάξει η δημόσια διοίκηση που ασκείται από αναξιόπιστα πρόσωπα, όταν δεν υπάρχει έλεγχος;

    Η αυθαιρεσία κυριαρχεί,αφού:

    δεν υπάρχει μηχανισμός ελέγχου για τους επίορκους κρατικούς λειτουργούς.

    Το ρουσφέτι και το αλισβερίσι έχουν υπερκαλύψει τους αδρανοποιημένους και απηρχαιομένους θεσμούς ελέγχου.

    Η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ (θεσμικά όργανα) έχουν κλείσει τα μάτια στα πασιφανή.

    Να υπερασπίσουν τις απόψεις και τις ενέργειες που επιδιωκουν διαφάνεια και αντιμάχονται την αυθαιρεσία στους χώρους εργασίας.

    Πως είναι δυνατόν να γίνει αυτό όταν παραβλέπουν την ζοφερή καθημερινή ζωή;

    Αλωνίζει ο νεποτισμός.
    Πως θα αντιμετωπιστεί η παθολογούμενη παθόγενεια, όταν:
    Ο υποτιθέμενος αρμόδιος φορέας που ελέγχει και τιμωρεί την αυθαιρεσία, το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, λειτουργεί
    ..υπολειτουργεί ή τελεί εν διαλύσει;

    Ποιός έχει την ψευδαίσθηση, ότι μπορεί να αλλάξει κάτι, όταν απουσιάζει το πρώτιστο;

    Ποιοί είναι αυτοί, που δεν πιέζουν σε μια κατεύθυνση διαφάνειας, ελέγχου και της αυστηρής τιμωρίας, εκείνων των ασύδοτων και ασυνείδητων κρατικών λειτουργών;

    Γιατί αφήνουν τον χώρο ανυπεράσπιστο και τον καταδυναστεύουν οι αθλιοι, οι ασυνείδητοι και τα λαμόγια;

    Γιατί εμείς, προτιμάμε να κραυγάζουμε, αντί να απαιτήσουμε την υπεράσπιση μας, και την άμεση εφαρμογή του δικαίου;

    Γιατί τα σωματεία στο όνομα μιας "δήθεν αλληλεγύης" σιωπούν και κρατούν τα μάτια κλειστά και ταυτόχρονα διατηρούν ισορροπίες ντροπής;

    Αυτά δεν είναι τα δικά μας ανομήματα που τα καλύπτουμε κάτω από το χάλι;

    Αυτό το χαλί που έχει βρωμίσει και θέλει πέταμα;

    Οι κραυγές, επαναλαμβάνω, είναι ένα καλό άλλοθι για να προσπεράσουμε αυτό το βρώμικο χαλάκι της καθημερινότητας που έχει μετατραπεί σε ένα ιπτάμενο χαλί για να μας απομακρύνει από τα ζοφερά μας λάθη.
    Είναι προτιμότερη η εύκολή λύση, πάντα, από το να αντιμετώπίσουμε και να δούμε κατάματα την αλήθεια.

    Πονάει, τσούζει, η αλήθεια αλλά έτσι είναι.

     
  3. ΣΠΙΘΑΣ Says:
  4. Οι βουλευτές έχουν ευθύνη. Το πολιτικό σύστημα νοσεί.
    Ποιός αμφιβάλλει;

    Αλλά ερωτώ:
    τους εξέλεξαν εξωγήινοι, μήπως;

    Το πολιτικό σύστημα θα αλλάξει με όρους πολιτικούς και όχι με ανερμάτιστες κραυγές που επιτείνου το πρόβλημα και το σπρώχνουν σε επικίνδυνα μονοπάτια.

    Έτσι είναι, Δείμο, όπως έγραψες στον επίλογο

    "Αντί να κάψουμε τη Βουλή, γιατί δεν επανεξετάζουμε τη δική μας συμμετοχή, γιατί δεν αποφασίζουμε να σπάσουμε τα στεγανά και να σταματήσουμε να φοβόμαστε όσα θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς;"

    Πολύ καλό, φίλε μου.

     
  5. Η δημοκρατία ούτως ή άλλως οδηγεί υποχρεωτικά σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν επικαλούμαι το επιχέιρημα πώς εξελέγησαν. Επικαλούμαι απλά την αδιαφορία μας και τον καναπέ που τόσο αγκαλιάσαμε, όταν έπρεπε να είμαστε μπροστά και να παρακολουθούμε τα πάντα εκ των έσω.

    Και συμμετοχή δε σημαίνει κόμματα απαραίτητα. Πολιτική δράση είναι και η συμμετοχή μας σε δημοτικές παρατάξεις (μαχόμενοι ή όχι δε με νοιάζει, όλους τους θεωρώ μαχόμενους), σε πρωτοβουλίες και κινήσεις πολιτών που αγωνίζονται για τη γειτονιά τους. Συμμετοχή είναι η ενασχόληση με τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, με την κοινωνική δομή και η προσπάθεια για κοινωνική συνοχή. Πολιτική σίγουρα δεν είναι θα θυμόμαστε κάποια στιγμή στο ναδίρ της οικονομίας να φωνάζουμε όταν πριν στηρίζαμε το λαϊκισμό, το ρουσφέτι και την επανάπαυση.

     
  6. ΣΠΙΘΑΣ Says:
  7. "Και συμμετοχή δε σημαίνει κόμματα απαραίτητα."

    Συμφωνώ,Δείμο.

     
  8. Hades Says:
  9. Το να καεί η Βουλή όχι μόνο δεν είναι πολιτική πρόταση, αλλά δεν είναι καν πρόταση.
    Για την ακρίβεια, ούτε καν μεταφορά στην πράξη της παροιμίας να βαρέσουμε το σαμάρι ν'ακούσει ο γάιδαρος είναι.
    Ας υποθέσουμε ότι η Βουλή καίγεται κυριολεκτικώς. Θα λυθούν τα προβλήματα του τόπου; Όχι.
    Ας υποθέσουμε ότι κρεμάμε κυριολεκτικώς και τους 300 βουλευτές. Θα λυθούν τα προβλήματα; Πάλι όχι.
    Ας υποθέσουμε ότι διαλύονται και τα κόμματα. Και πάλι δεν θα υπάρχει λύση καμία.

    Η λύση είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Όχι η αλλαγή προσώπων ή η αλλαγή κτηρίων. Πως να αλλάξει όμως η νοοτροπία όταν παραμένει αγκιστρωμένη σε παρωχημένες νοοτροπίες και πολιτικές; Πως να αλλάξει όταν η αποχή θεωρείται ύψηστη συμμετοχή; (και δεν ομιλώ μόνο για την αποχή από τις εκλογές αλλά και για την αποχή ως πολιτική θέση).
    Τις περισσότερες φορές διακρίνω σε πολλούς την άποψη ότι για όλα φταίνει μόνο οι πολιτικοί. Ναι, αλλά οι πολιτικοί μόνοι τους εξελέγησαν; Δεν τους στήριξε κανείς; Ποτέ;
    Τα κακώς κείμενα αλλάζουν μόνο με προσπάθεια και κόπο και συντονισμένες προσπάθειες, και όχι με τακτικές του στυλ ότι θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να μου δώσεις το γλειφιντζούρι...

     

Αναζήτηση σε αυτό το ιστολόγιο

Είμαστε

Οι ομόκεντρες διαδρομές είναι το νέο διαδικτυακό μας στέκι. Δημιούργημα μιας αυθόρμητης αλλά συνειδητής επιθυμίας. Ένα στέκι που δε στοχεύει σε κανένα μεγαλεπήβολο, μεγαλόστομο και μεγαλειώδη αποτέλεσμα. Ένα ιστολόγιο που θέτει σαν αφετηρία εκκίνησης να ενσπείρει κάποιους σπόρους ιδεών και αξιών και οι οποίοι πιθανόν να αποτελέσουν εφαλτήριο για χρήσιμους προβληματισμούς και ακόμη ακόμη χρήσιμους διαλόγους.

Οι ομόκεντρες διαδρομές έχουν σαν κοινή αφετηρία εκκίνησης ένα διάλογο με άξονα την κοινή λογική την κατάθεση σκέψεων και απόψεων που αφορούν την πολιτική και στην κοινωνία, μακριά από την μικροκομματική πολιτική. Με ανοχή στη διαφορετικότητα, και επιμονή στην πολιτική ηθική, με παρρησία, καλή προαίρεση και ... μιλώ σιγά, μήπως και δεν μ΄ακούσουν !

Επιθυμούμε στα ιδεοδρομικά μας ταξίδια, να εμπλουτίσουμε τις σκέψεις μας, την ψυχή μας και να βελτιώσουμε το εγγύς περιβάλλον μας. Μικρές επιθυμίες, αλλά μεγάλα ταξίδια με ομόκεντρες διαδρομές, λοιπόν.

Δείμος - Σπίθας